[D66] NRC Jokers

[A.OUT]

De psychopaten van de NRC weten zich geen raad met de film Joker.


[...]
Omgekeerd lijkt hetzelfde effect van toepassing op kunst in het
tijdperk-Trump. Het vervagende onderscheid tussen beeld en realiteit
heeft niet alleen zijn weerslag op de (politieke) werkelijkheid, maar
tast ook de opvatting van fictie aan. Dat blijkt nadrukkelijk uit de
reacties op de film Joker van Todd Phillips, zoals columnist Lotfi El
Hamidi eerder constateerde: de film werd ontvangen alsof het een
blauwdruk voor de echte wereld betrof. Alle onderzoeken die het verband
tussen gewelddadige films en geweld ontkrachten ten spijt, waarschuwde
de FBI voor de beweging van incels (‘involuntary celibates’, mannen die
geen vriendin kunnen krijgen) die zich online roert en in de Joker, een
eenzame, getormenteerde man die zich wreekt op degenen die hij
verantwoordelijk acht voor zijn misère, een voorbeeld ziet. Opmerkelijk
dat voor de grens tussen film en werkelijkheid wordt gevreesd vanwege
een personage dat een hele film lang bezig is zich te schminken en dan
weer af te schminken, en soms over het geschminkte gezicht ook nog een
masker draagt.

    Op Twitter werd met afgrijzen gereageerd op het verhaal van de Joker
in zijn meest afgeplatte vorm.

Op Twitter werd met afgrijzen gereageerd op het verhaal van de Joker in
zijn meest afgeplatte vorm. Iemand schreef: ‘Ik wil niet kijken naar een
goedbedoelende maar labiele man die wordt gepest tot hij in een
massamoordenaar verandert. […] Ik wil geen medelijden voelen voor een
man die bekend is voor het plegen van overvallen, moord en misschien
zelfs verkrachting.’ Empathie opbrengen voor iemand met een ander leven
werd tot voor kort bejubeld als een verdienste van film en literatuur,
maar inmiddels wordt alleen al de uitnodiging tot inleving door deze
Twitteraar ervaren als een affront.

De afgewezen gek

In een essay in The New York Review of Books van deze week schrijft
Zadie Smith (ze sprak erover in een interview in deze krant) hoe fictie
dreigt te verdwijnen omdat het niet meer vanzelfsprekend wordt gevonden
dat een auteur een personage in het leven roept met een andere
identiteit dan de auteur. Het idee overheerst dat, schrijft Smith, ‘we
alleen kunnen en zouden moeten schrijven over mensen die fundamenteel
net als wij zijn: qua ras, sekse, genen, nationaliteit, politiek, en
persoonlijkheid’. Dat is identiteitspolitiek, maar het is ook een rem op
de verbeelding, een verwarde opvatting over wat authentiek is en wat
echt, over het verhaal dat kunst kan vertellen voorbij de eerste basale
reactie op het beeld van, of de soundbite over, ‘de ander’, ‘de witte
man’, ‘een afgewezen gek’.
[...]