[D66] Snelweg - gedicht van Wiel Kusters

[A.O.]

https://www.youtube.com/watch?v=DmM9f3W-1JE

snelweg - gedicht van Wiel Kusters
309 weergaven
2
1
Delen
Opslaan
Jean-Paul Toonen
Gepubliceerd op 31 aug. 2014

In opdracht van Rijkswaterstaat publiceerde de Limburgse dichter Wiel
Kusters een gedicht dat gebruikt zou worden bij bezoekersgroepen aan het
info-centrum van de A73. De film is gemaakt door T36 in 2002 (dus al een
hele poos geleden). De film heeft niet eerder online gestaan en heeft
een speelduur van 4,40 min.

Wat zou de wereld zonder wegen zijn? De aarde.
Wat anders zou de aarde zonder wereld zijn dan leeg?
Je hebt een streep getrokken, kijk, daar loopt hij heen,
en dat is dus je doel, die punt daar op de kaart.
Daar moet je zijn. Een stad, een dorp. Vooruit,

Je gaat op weg. De auto rolt zichzelf een loper uit
van asfalt naar de horizon. Dat is dus wat men noemt
van A naar B, het leven zelf, dat niet in stilstand
kan bestaan, en oponthoud ‘voor niets’ alleen verdraagt
wanneer dat ‘niets’ zich nog in ‘iets’ vertalen laat.

Het zou een slakje kunnen zijn. ‘Heet dat niet, zeg,
heet dat niet zeggekorfjesslakje of zoiets? En was
er ook niet, las je dat? een salamander die hier zat
waarvoor een viaduct, een brug of iets moest aangepast,
een kam-, kan dat, dat het een kam-, kamsalamander was?’

Even stoppen. Tankstation: benzine en een plas,
een flesje water ook misschien, een zakje drop.
Een broodje, dun belegd met cellofaan, voor iemand
achterin, die, nee, geen cakeje wil, maar blij is
dat hij rond de pomp zijn benen even strekken kon.

Een file. ‘God betere ’t. Kan dat nou niet eens niet?’
Een ongeluk, dichtbij. Niets raakt je auto aan,
maar waar je zit, in A noch B, is iets voorbijgegaan
dat beter ongenoemd kan zijn. Je sluit het raam,
kijkt naar de foto’s op je dash-board en je slikt.

Ginds bij een boerderij brandt al een ster, de hemel
blauwt naar zwart, en plotseling is het of je ziet
hoe onverdeeld dit land ooit was, voor deze weg er kwam.
Met punten was het landschap toen bezaaid. Misschien
een stippellijn: een smalle weg van vlek naar vlek.

Of toen het leven beter was? Die vraag is al voorbij
zodra de rij waarin je staat weer traag bewegen gaat,
voetstaps aan het blauw en geel voorbij, het licht
dat op het wegdek slaat en ook je auto in.
Dan geef je gas, het raam mag even op een kier,

Totdat het waait. De achterbank raakt in gesprek,
de motor zoemt, de radio wil vlug iets over flitsers
kwijt, dan weer muziek. ‘Ach, geef toch dat cakeje maar.’
Terwijl het buiten regenen gaat. De ruitenwisser piept
doodgemoedereerd, met lange pauzes, langs de ruit.

Categorie
Non-profit en activisme