[D66] Dittrich door de mangel gehaald

[A.O.]

Bar slecht.

https://www.nrc.nl/nieuws/2018/06/07/dittrich-maakt-anti-reclame-voor-het-spannende-boek-a1605771

Dittrich maakt anti-reclame voor het spannende boek (●)

Het geschenkboekje voor de Spannende Boeken Weken is een prestigieuze 
schrijfopdracht. Het resultaat van Boris O. Dittrich is fantasieloos, 
staat bol van de dorre taal en heeft een zeer voorspelbare clou.

     Arjen Ribbens

7 juni 2018 om 9:45

Een rechercheur die een verdachte onder druk zet met de woorden: ‘Voor 
de draad ermee.’ Is dat thrillerschrijven anno 2018?

Het geschenkboekje voor de Spannende Boeken Weken is een prestigieuze 
schrijfopdracht. Zelfs internationale bestsellerauteurs als Nicci French 
en Stephen King hebben op uitnodiging van de Stichting CPNB een handzame 
thriller geschreven. Met vaak geslaagde resultaten als het geschenk van 
de Zuid-Afrikaanse auteur Deon Meyer in 2017 en van Marion Pauw in 2015.
Boris O. Dittrich: Barst. CPNB, 96 blz.
●●●●●

Dat kan niet gezegd worden van Barst, het geschenk van Boris O. Dittrich 
(1955), het voormalig Tweede-Kamerlid Boris Dittrich. Dit boekje, dat in 
juni in een oplage van 338.000 exemplaren wordt uitgedeeld, is 
anti-reclame voor het spannende boek. Het is fantasieloos, staat bol van 
de dorre taal en heeft een zeer voorspelbare clou. In het Vondelpark in 
Amsterdam ligt een jongeman met een ingeslagen schedel. Twee 
rechercheurs nemen het moordonderzoek op zich. Daar doorheen speelt het 
verhaal van een kandidate aan een talentenjacht op televisie die door 
een onbekende wordt gechanteerd.

Gebrek aan humor

Dittrich publiceerde eerder drie welwillend ontvangen thrillers. Al is 
hem als schrijver ook wijdlopigheid en gemakzucht verweten. Barst lijkt 
wel op de automatische piloot geschreven. Een appeltje schillen, de 
lakens uitdelen, eieren voor zijn geld kiezen – wat sleetse beeldspraak 
betreft is het in dit geschenk ‘alle hens aan dek’. En leeft de 
schrijver zich eens uit, dan resulteert dat in vondsten als: ‘De woorden 
vliegen haar naar de keel, zoals een roofdier zich op zijn prooi stort.’ 
Of: ‘Nare herinneringen sijpelen naar buiten en knagen aan haar 
herwonnen zelfvertrouwen.’

Het lijkt er ook op dat Dittrich zijn verleden als parlementariër en 
rechter nog niet helemaal heeft afgeschud. Niet alleen spreken zijn 
personages vaak in rapportentaal en gebruikt hij ambtenarenjargon als 
‘in beginsel’ en ‘normaliter’, ook verliest hij zich dikwijls in zinloze 
details. Hoe dun Barst ook is, het had probleemloos dunner gekund.

Maar de meeste ergernis wekt het gebrek aan humor. Dittichs rechercheurs 
zeggen nooit eens iets verrassends. Het lijk van de jongen met de 
ingeslagen schedel is de bosjes ingesleept. En wat concludeert de 
leidinggevende rechercheur: ‘Dat wijst niet op een impulsieve 
hit-and-run. Nee, hier is iets anders aan de hand.’

Gelukkig vindt deze inspecteur Arglistig even later de verdachte die de 
lezer allang op het oog had. Die verdachte wordt daarna uiteraard 
‘stevig aan de tand gevoeld’.