[D66] Niet-stemmers, Nu-willers en Destructie

[A.O.]

De standpunten en het politiek discours van de plasmannen *) blijft
duister en negatief geformuleerd: wij gaan niet dit, wij doen niet dat.
Het enige concrete op hun website is dat ze zeggen heel zuinig op hun
bonnetjes te zullen zijn. De vraag blijft of ze ook naar de
interruptiemicrofoon zullen grijpen in het parlement. Deze lijst
'Niet-stemmers' lijkt me een cul-de-sac om de landelijke politiek toch
nog enigszins negatief te legitimeren met een geregistreerde niet-stem.
Daar trappen we dus niet in. Politici worden niet bang van twee of drie
lege zetels. Afwezigheid is niet voldoende. De legitimatie van het
politiek discours moet ook op andere manieren aangevallen worden.

Er stond een aardig artikel !) in de Groene waar de pennenvruchten van
lijsttrekkers door de mangel worden gehaald omdat hun vergezichten niet
verder reiken dan het Binnenhof. Biografisch is het ook allemaal zeer
pover. Alleen Thieme heeft geprobeerd met 'Kanaries in de koolmijn'
fundamentele, maar helaas ecocentrische, systeemkritiek te leveren. Ze
is zelf toch echter ook weer met handen en voeten gebonden aan dat
Haagse circus.

Het is jammer dat die woedende Groningers in de uitzending van Jinek
Rutte niet live gemolesteerd hebben. (Er gaat niets boven Groningen!)
Een paar klappen uitdelen in deze campagne zou een weldadig politiek
effect kunnen hebben. Afrekening als catharsis.

De constructieve optimist en 's Neerlands veilingmeester Pechtold is
klaar voor het premierschap. Hij "wil nu!". Hij begrijpt de doodswens
van een Nederlander maar weigert de sociale omstandigheden te veranderen
die mogelijk tot zijn doodswens hebben geleid. Pechtold hoopt op een
beschavingsoffensief maar drijft de mens die levensmoe door jarenlang
neoliberaal beleid is ondertussen wel in een dodelijke cul-de-sac. "Waar
geen wil is, is een weg". (H.Oosterling). Benjamin's destructieve
karakter **) ziet overal wegen en transformeert daarmee al het bestaande
daarmee in een ruïne. Niet de wegen van Monasch uiteraard, mon arse...
De politieke cliché van de 'nieuwe weg' is nooit ver weg. Het komt erop
neer het 'juiste' filosofische pad in te slaan (Holzwege en
Einbahnstraße versus Revolutionswege).

Aangezien het Binnenhof toch aan een renovatie toe is, kunnen de
destructionisten en de Dieren (dictatuur van de Dieren) het best een
tijdje overnemen totdat het proletariaat, na een zekere mate van
Hollywoodmoeheid, eens een bewustzijnssprong maakt in dienst van de
revolutie. We vieren 100 jaar Oktoberrevolutie dit jaar. Daar komen we
vast nog op terug...


*) https://www.nietstemmers.nl/standpunten/
!) https://www.groene.nl/artikel/het-binnenhof-is-zelden-uit-zicht
**)
http://www.revistapunkto.com/2011/12/destructive-character-walter-benjamin.html


+++

Walter Benjamin
The Destructive Character


It could happen to someone looking back over his life that he realized
that almost all the deeper obligations he had endured in its course
originated in people who everyone agreed had the traits of a
“destructive character.” He would stumble on this fact one day, perhaps
by chance, and the heavier the shock dealt to him, the better his
chances of representing the destructive character.
The destructive character knows only one watchword: make room. And only
one activity: clearing away. His need for fresh air and open space is
stronger than any hatred.
The destructive character is young and cheerful. For destroying
rejuvenate, because it clears away the traces of our own age; it cheers,
because everything cleared away means to the destroyer a complete
reduction, indeed a rooting out, out of his own condition. Really, only
the insight into how radically the world is simplified when tested for
its worthiness for destruction leads to such an Apollonian image of the
destroyer. This is the great bond embracing and unifying all that
exists. It is a sight that affords the destructive character a spectacle
of deepest harmony.
The destructive character is always blithely at work. It is Nature that
dictates his tempo, indirectly at least, for he must forestall her.
Otherwise she will take over the destruction herself.
The destructive character sees no image hovering before him. He has few
needs, and the least of them is to know what will replace what has been
destroyed. First of all, for a moment at least, empty space – the place
where thing stood or the victim lived. Someone is sure to be found who
needs this space without occupying it.
The destructive character does his work; the only work he avoids is
creative. Just as the creator seeks solitude, the destroyer must be
constantly surrounded by people, witnesses to his efficacy.
The destructive character is a signal. Just a trigonometric sign is
exposed on all sides to the wind, so he is exposed to idle talk. To
protect him from it is pointless.
The destructive character has no interest in being understood. Attempts
in this direction he regards as superficial. Being misunderstood cannot
harm him. On the contrary, he provokes it, just as oracles, those
destructive institutions of the state, provoked it. The most petty
bourgeois of all phenomena, gossip, comes about only because people do
not wish to be misunderstood. The destructive character tolerates
misunderstanding; he does not promote gossip.
The destructive character is the enemy of the étui-man. The étui-man
looks for comfort, and the case is its quintessence. The inside of the
case is the velvet-lined trace that he has imprinted on the world. The
destructive character obliterates even the traces of destruction.
The destructive character stands in the front line of traditionalists.
Some people pass things down to posterity, by making them untouchable
and thus conserving them; others pass on situations, by making them
practicable and thus liquidating them. The latter are called the
destructive.
The destructive character has the consciousness of historical man, whose
deepest emotion is an insuperable mistrust of the course of things and a
readiness at all times to recognize that everything can go wrong.
Therefore, the destructive character is reliability itself.
The destructive character sees nothing permanent. But for this very
reason he sees ways everywhere. Where others encounter walls or
mountains, there, too, he sees a way. But because he sees a way
everywhere, he has to clear things from it everywhere. Not always by
brute force; sometimes by the most refined. Because he sees ways
everywhere, he always stands at a crossroads. No moment can know what
the next will bring. What exists he reduces to rubble – not for the sake
of rubble, but for that of the way leading through it.
The destructive character lives from the feeling not that life is
worth living, but that suicide is not worth the trouble.

* Text published originally in the Frankfurter Zeitung at 20th November
1931.