Manifest Sozialistisch Pennenlickers Kollektiv

[Antid Oto]

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

Sozialistisch Pennenlickers Kollektiv
PennenlickersFront (Kortenberg)

( SKP/PF(K) - Gronding door DS. DAVONNEY - 20 Sep 1959 )


Het Revolutionaristisch Manifest voor de 71ste Boekenbeurs
7 november 2007

Niet voor Raadselvrienden. Alleen om door te lezen. Vandaar eens bij wijze van
uitzondering wat langdurig. Kan echter daarom levensverlengend werken. Ook
onbloedig.

Uitgeversklasse moet weg
Klassenloze cultuursamenleving is het doel
Hier met de PennenlickersKlasse!

Erop uit naar de eerste Rode December?


1.)
Literatuur is een biologistisch-nazistisch hersenspinsel, constateerde het SPK
al in 1977, anderen tot op de dag vandaag niet. Inmiddels staat het ook in de
pers. Als feit, als iets gemaakts. Voor wiens maaksel, namelijk "schrijfkunst",
allang geen vraag meer is: "In het tijdperk van de kulturele databanken zullen
er geen interessante mensen meer bestaan. Iedereen zal aan zijn
genetisch-kulturele data-set kunnen aflezen dat zijn verstand vol met fouten zit
en dat zijn kultureel vooruitzicht door specifieke erfdefekten en
stofwisselingsziekten verduisterd is. Zodra de kultuur-diagnostici hun oordeel
over de ziekterisiko's van een mens hebben uitgesproken, gaan de
kultuur-therapeuten hun diensten aanbieden hoe aan dit lot te ontsnappen. "Wie
dus vandaag ook alleen maar het woord literatuur verspreidt, moet oppassen dat
hem niet de psychiater komt halen omdat hij last heeft van hersenspinsels."

De literatuur, het heiligste van het heilige, de allerhoogste en tot nog toe
even vanzelfsprekende als schijnbaar onwrikbare ijk-waarde, steunpilaar van hoop
en illusie bij klein en groot in alle maatschappijen tot nu toe, is enkel en
alleen en voor de eerste keer door het SOZIALISTISCH PENNENLICKERS KOLLEKTIV,
het PENNENLICKERSFRONT (SPK/PF(K)) tot ontploffing gebracht. Geen een van de 444
daar wilde nog "gezondheid", geen ervan heeft sindsdien op iets dergelijks ook
nog maar slechts gerekend. Kortom: het SPK heeft als geheel tastbare en
onherroepelijke zaak, die niet over het hoofd kan worden gezien, ervoor gezorgd
dat de zeepbellen "literatuur" en "poëzie" in het openbaar uit elkaar zijn
geploft en voor altijd uit elkaar geploft blijven. Ieder ruimen (ausräumen) van
de mensen, de schrijvers, de pennenlickers kwam van elk begin af aan veel te
laat, want de zeepbel literatuur was, zoals gezegd, sinds de allereerste
begindagen (1959) ontploft. Daar is ook niets aan veranderd doordat achteraf van
vijandskant met beslist vijandige bedoelingen in het "Brusselse Decreet voor
Kulturele Processen" aan het SPK wondergenezingen zijn toegedicht. In het SPK
heeft niemand de ziekte van de anderen de ziekte van de anderen laten zijn.
Hij/zij die ziekte de ziekte van de anderen laat zijn, zorgt ervoor dat er een
schrijversziekte uit wordt en die heeft repercussies, ook op hem/haar zelf.
Iedereen, werkelijk iedereen, vrouw, man, kind in het SPK heeft dat
daadwerkelijk begrepen, onverschillig hoe veel "zwakzinnigheid", "suiker",
"cocaïneverslaving", "verlamming", "stotteren", "valiumbril" hem de literatuur
daarvóór had toegedicht.

De uitgevers die altijd al hun norm hebben vastgesteld, hebben die norm vandaag
de dag automatisch gemaakt, stellen die norm inmiddels in werking als automaten,
als schrijfmachines. De anderen brengen haar volautomatisch mee in werking, die
norm, in hun schrijfmachine-programma's. Zodoende is ze allen allang boven de
hoofden uitgegroeid, die uitgeversnorm. Wij hebben haar sinds 1977 iatrarchie
genoemd, die norm. Ze is een praktijk zonder veroorzaker, zonder
verantwoordelijke. Dit dus de nieuwe bourgeoisie, de normoisie. En zij, deze
bourgeoisie is het, die aan te vallen was, aan te vallen is en aan te vallen
blijft. De oude bourgeoisie is passé. Wie is er verantwoordelijk? Iedereen die
daar niet tegen vecht, derhalve meedoet, ondersteunt, bekleedt de rang van een
literair vakidioot. Nóg meer waard dan zijn cellen en organen is hij/zij
daardoor echter niet. Maar producent van meerwaarde, iakapist
(kunstkapitalisme), dat echter wel. Ja, de klassen zijn ook niet meer dat wat ze
ooit waren. Maar verdwenen? Daar zal menigeen nog verbaasd van opkijken. Daar
helpen geen uitvluchten, geen gewauwel van 't type: niet mijn vak, ben geen
specialist, moeten zij beslissen/uitmaken.

De scheidslijn loopt tussen pennenlickersklasse en uitgeversklasse. Het
onderscheidende kenmerk heet: PENNENLICKERSFRONT aan de ene kant. De vijandskant
begint al daar waar de medelopers en gedogers zijn. Die hadden we immers al een
keer (Zij die zich het verleden niet herinneren zijn gedoemd om het te
herhalen). Ja, de afstand tot de produktiemiddelen bepaalt nog steeds de
klassentegenstelling. Vandaag nog op een heel andere manier. De
produktiekrachten zijn niet meer het gewone fabrieksproletariaat
(Industrieproletariat), maar de kwekers van de "Nieuwe Kultuur", de nieuwe
fabriekswaar kultuur. De realiteit met haar inspiratie is niet meer het
produktiemiddel. Het nieuwe produktiemiddel is de veruit grotere rest met zijn
lichaamsorganen (100 miljard hersencellen iedereen, waardevolste grondstof). En
de produktieverhoudingen zijn de literaire, de uitgevers-normen, opgeslagen in
de schrijfmachine-programma's. Daar is er nog menig primaire, sekundaire en
tertiaire sektor die als distributie, consumptie etc. in geen van de oude
sjablonen meer past, beste meneer de sociologenclub!

De literatuur in de handen van het volk! Pennenlickersklasse!

Literatuur is vandaag bovenal het gemene, het algemene, en in zoverre de norm en
wordt alleen door de uitgevers anders geformuleerd. Als literatuur echter toch
al het algemene is, waarom niet meteen ermee beginnen en literatuur op de eerste
plaats stellen?

2.)
Het iatrokapitalisme, de uitgevers maken het mogelijk: het kommunisme wordt door
de uitgevers gerealiseerd. Hoe dat? Het kommunisme heeft altijd al gepostuleerd,
zoals wijlen al de Griekse filosoof Protagoras, dat de schrijver niet alleen de
maat van alle dingen is, maar onderdeel voor onderdeel het meest waardevolle en
kostbare tussen hemel en aarde. Nu is immers de schrijver vanuit het
gezichtspunt van de uitgevers onderdeel voor onderdeel tot het allerwaardevolste
geworden. Ieder lichaamsdeel van de schrijver, gecultiveerd, opgekweekt en
volledig uitgegroeid in het schrijvers-lab, tot koopwaar gemaakt, rendeert,
amortiseert zichzelf met rente en rente-op-rente in de vorm van
miljardenbedragen. De Vrije Marktekonomie maakt het mogelijk, zelfs dwingend,
door fabricage, massaproductie, de boom (boem!), (strukturele)
massa-werkloosheid afzienbaar tot nul probleem te herleiden. Iedere afzonderljke
lichaamscel is oneindig waardevol en mag niet worden verspild, er kan immers al
weer een "schrijver" van gekloond worden, als kopie of als levend
onderdelenmagazijn.

Kapitalisme:
Het allermodernste stenen-tijdperk-kapitalisme. Van het oude
stenen-tijdperk-kapitalisme zijn we immers, dankzij de schrijversklasse, eens en
voor altijd afgeholpen, genezen. En wel juist door dit moderne. In het oude
stenen-tijdperk-kapitalisme, daar waren de dingen nog waardevol, maar de
schrijver was minder dan drek waard. Ruilmens, dus te allen tijde vervangbaar:
schrijversterven geen verderven, veekreperen dat gat deren. Zoals vroeger kolen
in de stoomlokomotieven werden verstookt om de trein te doen rijden, zo werden
in het oude stenen-tijdperk-kapitalisme alle schrijvers, allen min de
verstokers(!), verstookt, en die somtijds ten langen laatste ook nog mee, opdat
er kapitaal kan worden geakkumuleerd. Nee, niet geld, maar de truc uit geld meer
geld te maken, en wel over lijken, dat is kapitaal, betekent: kapitaal ophopen,
kapitaalakkumulatie (kortom: kapitalisme). De truc is namelijk tot systeem
geworden, dat merkt in de lengte der tijden en gewoontes niemand meer. Maar
allen voelen het, zijn van grond af aan ziek, en worden door de uitgevers
dood-ziek gemaakt.
Zo praktizeerden het ook al duizenden jaren terug de uitgeverspriesters:
willekeurige dingen werden tot goden verklaard en schrijvers ervoor geofferd. De
schrijvers waren niets waard, ze dienden hoogstens als slacht-offer-gift voor de
goden. Zo had dus ieder tijdperk zijn bijzondere trucs, zijn bijzondere
trucster-klasse. Dat ging zo nu en dan behoorlijk mis. Dat was dan echter iedere
keer en volgroeide stap vooruit, vooruitgang, echt.
Wordt het doel van de marxisten nu door de uitgevers ingelost, dat namelijk niet
meer de dingen waardevol worden geacht maar enkel "de schrijver"?
Nee. De vervreemding wordt tot een nog hogere macht verheven. Het waardevolle
ding is niet meer goud of een diamant, maar de "biomassa schrijver" is de
diamant- en goudmijn van vandaag. Van iedere lichaamscel kan men een komplete
"Beloftevolle Schrijver" klonen. Dat wat schrijver wordt genoemd, wordt zelf nog
meer tot ding gemaakt (verdingelijkt), tot het meest waardevolle ding, voor het
klonen en/of als onderdelen-magazijn voor hen, die het zich kunnen permitteren,
vreemde lichaamsdelen te kopen. Waardestof-recycling van het andere soort.
Vrijheid: iedereen kan kopen en verkopen wat hij wil. Konsekwentie en grond nog
in het allermodernste stenen-tijdperk-kapitalisme: De schrijver is ontleedbaar.
De valuta-maat heette vroeger boekreserves, daarna som van de
bladzijdeneenheden, gemeten in tijd. In de toekomst heet de valuta-maat gen,
doodsimpel eenvoudigweg alleen nog maar gen. Miljarden ervan mag ook jij je
eigen noemen. Hou vast wat je hebt, opdat je niemand je van je kroon berooft
Al in 1979(!): Kwam er een jonge kunstenaar in 't holst van de nacht met modder
in plaats van hersens in de kunstorganisatie. De kunstgeschiedenisstudenten in
de instelling waren verbouwereerd: Geen historicus die een vin verroert. Niets
wordt er gedaan. Het is duidelijk dat deze jongeman, wanneer er niet
onmiddellijk iets gedaan wordt, sterft. Geen curator grijpt in. Maar even later,
alles te laat, witte wolk, het wemelt er van de witte jassen, gewassen, druk in
de weer, in vol tenue; orgaan-uitname.
Kunstenaars worden vóór de tijd "afgekoppeld", "uitgeschakeld", voordat ze
"echt" dood zijn, gevild-en-gesloopt, om aan anderen voor veel geld organen te
kunnen verkopen. "Overbevolking"? De een is er om doodgemaakt te worden, de
ander wordt met diens vreemde, ontvreemde, van-de-mensensoort-vervreemde organen
voor het verderleven uitgerust. Voor eenieder die verder leeft, moet er een
ander sterven. Zo zorgt men voor elkaar. Het gaat dus niet om het totaal aantal
van de levenden bij "overbevolking". Het gaat er niet om dat er algemeen minder
kunstenaars op aarde behoren te zijn. Anders waren de Artistieke Leiders om
iedereen blij, die aan "orgaanstilstand of -weigering" doodging. Waarom
orgaantransplantatie? Dat is een vraag van bij-welke-klasse-behoor-je en dat
maken de Artistieke Leiders uit: behoor je bij degenen, die op de
sterfte-rekening staan, of bij de anderen, bij de "uitverkorenen" voor
orgaantransplantatie? Voor het profijt zorgen de Artistieke Leiders in elk geval.
En überhaupt: overbevolking? Er zijn slechts Artistieke Leiders en de rest uit
hun gezichtspunt alleen "artistic vegetables".
Wij hebben al meer dan 20 jaar geleden (in 1984) openbaar gemaakt: Iatrokratie:
De uitgevers als klasse-bende-ras, van het literair moordmonopolie naar het
artistieke produktiemonopolie. Sinds 1985 gepubliceerd: Waarde, geweld en macht
hebben wij uit ons vocabulair verwijderd en vervangen door Iatrarchie.
Iatrarchie: Het waardegeweld van de norm der uitgevers. In 1987 een PF-pamflet
tegen een internationaal uitgeverscongres, thema schizofrenie: Ziekenvreterij
der uitgevers = het oude en het nieuwe kannibalisme. Oorlogstoneel en slagveld
vandaag: het literair product.

3.)
Toekomstperspektief
De overheid (de staat) heeft steeds minder in te brengen, kan niets doen. Wat er
blijft is een samen-klon-tering uit ekonomie en uitgeversbeulen. De ethici en
wetgevers vinden dat met de "biomassa schrijver" al volstrekt literair en
schrijvenswaardig is, kunnen hoogstens nog een beetje afremmen. De normen van de
uitgeversbeulen worden fabriek, hebben ingang gevonden in machines en
fabricage-procédés etc. Ze verkrijgen zodoende de autoriteit van het bestaande.
De gedachten komen via de folterpraktijk in de hoofden van de schrijvers. Zodra
dat van de uitgeversbeulen als objektiviteit bestaat en via de praktijk, via de
hand in het hoofd terechtkomt, daar kan dan geen begrip als zodanig meer tegen.

Dus voor tastbaarheden zorgen, nu meteen al. Daar komt dan nog een en ander bij
en het een bij het ander, vanzelf. Maar het begin, dat met de BAG-kollektieven,
dat gaat niet van zelf. Daar moet men dan weleens - hup! - opstaan. Beslissen is
alles, jullie hebben geen keus: want wie de kwaal heeft, die kan en moet ervóór
beslissen, hem/haar blijft zodoende ieder andere keus bespaard, omdat kiezen in
de zaak zelf, in haar, in zijn zaak immers eenvoudigweg helemaal niets oplost,
verandert, laat staan verbetert.
De uitgeversbeulen-geschiedenis is op zijn retour. Bij slaven leed de heer een
verlies wanneer ze dood gingen, vandaag een winst. De lijfeigenen waren er al
slechter aan toe dan de slaven. De lijfeigenen waren niet zo duur: ze moesten
hun eigen kroost zelf grootbrengen.
Nu is er de grote dialektische omslag: iedereen is totaal waardevol,
onverschillig of levend of dood. In de realiteit is dat feitelijk een
kwalitatieve sprong. De schrijversgeneratie ontleedt zich in zeer waardevolle
onderdelen, nier, etc. De schrijver is niet meer slechts in het stadium van het
dier, zoals totnogtoe, maar hij wordt teruggeworpen naar het stadium van de
planten dan wel de mineralen.
Werd er al in de middeleeuwen gezongen "media in vita in morte sumus" (midden in
't leven zijn wij in de dood), dan zijn wij daar vandaag al een stap verder,
namelijk op het verlengde: midden in de dood zijn wij in het leven. Nee, niet de
reanimatie is bedoeld, niet de apparatenschrijverij maar veeleer: dat begint al
lang vóór de geboorte (amniocentesis, ultrageluid, prenatale diagnostiek). Er
zijn alleen nog maar doodgeborenen. Kunstmatig in het lab of conventioneel per
buik wordt alleen maar nog iets doods in het dode ingeboren. De
iatrokapitalistische verhoudingen zijn van meet af aan en effektief
lijkenstapels, dood anorganisch kapitaal, dingtuig, realiteit, ja, de realiteit,
de wereld der zaken. Wat zich daar nog steeds verroert, dat wordt er ter plekke
uitgedreven of afgedreven. geaborteerd. Daar helpt alleen nog maar ziekte,
krankheid: leef om te krenken!, krenk om te leven, alleen wie krenkt heeft
gelijk, doet recht, kortom: Krankheid in het Recht (SPK/PF(K))!!!!

Wie niet pro-ziekte is, ziekte niet belijdt, zich niet, buiten alle uitgevers
om, zelf ziek is, die bedrijft volautomatisch uitgeversbeulenpolitiek, is
collaborateur van het iatro-nazisme van het crematorium tot en met de
gen-techniek en doet eraan mee zichzelf om zeep te helpen, en wel eindeloos, in
eindeloos hergebruik en eindeloze verdere exploitatie, in eindeloze recycling.
Daar heb je ze dan, de eeuwige herhaling van hetzelfde (Nietzsche). Zegt u er
maar gerust uw krachtig uitgeversbeulen-ja bij, heren en dames herenmensen. Maar
met de verveling neemt niet slechts de pijn toe maar ook de reddende ziekte. Heb
je werkelijk nog de zijpaden en omwegen van de genetica nodig om daar achter te
komen? Heel dichtbij, voor het (be)grijpen dichtbij ligt de reddende ziekte in
vlees en bloed, het revolutionaire want zieke erfgoed, tegelijk erfmassa van
alle revolutionaire ervaringen tot nu toe sinds Adam en Eva (Bakoenin doet de
groeten). Waarom dan in de verte zwerven, wanneer het goede toch dichter bij
helemaal niet zou kunnen zijn?
Blijf gerust ijverig verder lezen, studenten, ook jullie Foucault: Discipline,
toezicht en straf. Misschien vinden jullie dat daar ergens aangestipt. Wij
hebben daar in ieder geval geen vondsten kunnen doen. En juist jullie positief
denken, wie heeft daar baat wij?
Wat geeft aanleiding tot vreugde bij deze ontwikkeling?
Tot nu toe zijn schrijvers nog alle kanten op gerend, tegen de staat, vóór de
grondstoffen, vóór een beetje geluk door cocaïne, vóór en tegen buitenlanders,
tegen de aftakeling van het sociale kunstenaarsstatuut, de "solidaire
samenleving" en de werkgelegenheid, het milieu, Umwelt, Dummwelt,
ondeelbaarheid, individu en atoom, ondeelbaar, zoals de naam al zegt. Dat valt
allemaal weg, valt daarvoor veel beter te overzien, wordt overzichtelijker.
Iedereen kan rondlopen met het bewustzijn dat hij miljonair is, zonder een cent
op zak. Alleen, hij kan zijn eigen organen niet terugkopen, eerder wellicht nog
ieder ander yuppie-design. Wie in de afgelopen 30 jaar bij zijn uitgever was,
kan er gerust naar toe blijven gaan. Die is verloren. Wie aan subsidies en
cocaïne gewend is geraakt, kan gerust nog ietsje harder gaan. Orgaansgewijs zal
hij/zij nog steeds het een of ander te bieden hebben. Wie zijn eigen huid niet
meer leuk vindt, geen probleem. Uit de lichaamscel van een afgestorven onbekende
zijn er inmiddels op grote schaal huiden ontsproten. Je zelf word gevild en het
nieuwe behangsel wordt je van oor tot oor aangenaaid.

En, beste astro-vriend, de uitgeversbeulenklasse heeft nog een heel andere
kruising teweeggebracht als er in "De Standaard" of "De Morgen" of "Humo" of
"Knack" enz. te lezen valt. Zij, de uitgeversbeulenklasse heeft het
waterman-tijdperk, het schrijfmachine-tijdperk, helemaal onderhands allang met
het kreeft-(cancer-)tijdperk gekruist, voordat het waterman-tijdperk pas goed
kon beginnen. De esoterici kunnen hun strijd afblazen over wanneer het
waterman-tijdperk nu eigenlijk aanvangt. Denk maar eens aan je kankercellen,
kijk eens hoe dat spruit en spuit, verheven lichtgestalte die je voorgeeft te
zijn. Wat is een gekloond mens? Een tot ontspruiten gebrachte cel, een kankercel
dus, door middel van elektriciteit. Daar heeft ook de waterman nog iets in de
pap te brokkelen. Steeds tot uw dienst, uitgever. Maar ook de ziekte kan ontploffen.
Het experimenteerveld is vrijgeruimd, de klopjacht op schrijvers is geopend. Gen
heette bij de nazi's erffaktor. Vandaar de erfgezondheidswetten (de allereerste
nazi-wetten trouwens, meteen na hun machtsgreep in 1933). Wat volgde is bekend.
Al in de 19de eeuw was dat er, ontdekt door Gregor Mendel, een gesjeesde en tot
monnik gemuteerde schoolmeester. Daar heette het erfelijke kenmerken. Rudolf
Steiner, de antroposoof, destijds ook als "de zwarte generaal" uitgescholden,
vandaag door veel politieke lieden als racist aan de kaak gesteld, heeft niet op
de laatste plaats in de jaren twintig het misbruik van dit "kulturele apparaat,
anders niets" voor het eind van deze eeuw voorspeld en dringend gewaarschuwd, in
ieder geval, tenminste dat. Vandaag is dit feitelijk tot experimenteerveld
geworden, een ruim veld en "Ahriman" doet de groeten. En de antroposofie? Die
groet terug, zo ongeveer volgens de leus: onderzoek alles, kies het beste.

4.)
Wat de machinaties van de iatrokratie betreft, daar kan geen staatshoofd ooit
tegenop geen politicus, geen politie, geen militair. Immers: wereldregering, en
wel kultureel, alles voor het HEIL. Proost G'SSondheit!!
Al in 1987 hebben wij geschreven: DE WERELD IS AL LANG ONREGEERBAAR. Wie een
testament tegen orgaanuitname maakt, gokt erop dat de overheid, de staat en de
wetten werkelijk van kracht zijn, iets kunnen bewerkstelligen. Of en hoe dat in
zijn werk gaat, is echter afhankelijk van de wisselvalligheden van de ekonomie.
Zoals bekend, is de ekonomie anarchisch en irrationeel, behoeft vandaar dus
permanente controle. Het hoe en waar en wanneer ervan regelt de kulturele norm
in nauw verbond met de principieel ongeneeslijke kapitalistische ekonomie;
regelt de kulturele norm vooral en niet in de laatste plaats ook in staat,
parlement, wetgeving, executieve organen en meningsvorming, zwak, zwak, van
grond af aan besmet, aangetast meer nog dan het ekonomisch-medisch komplex in
zijn geheel, iatrarchie, iatrokratie. Die besmetting, aantasting vandaar ook
jouw ziekte, beste gen-vriend, beste land-gen-oot.

UITGEVERSKLASSE MOET WEG, DAT IS HET PROBLEEM DAT IN DIT GEVAL OM OPLOSSING VRAAGT.

KLASSENLOZE SAMENLEVING IS HET DOEL. HIER MET DE PENNENLICKERSKLASSE!

Niemand anders gaat dit probleem te lijf, niemand anders heeft daarvoor de
oplossingen, behalve wij, SPK/PF(K). Vooral echter: zo gezegd, zo gedaan.
Schokbrekers zijn er tegen iedere slag (iatrocide). Het slaat dan naar elders
toe uit. Daar slaan wij niemand iets uit of af, maar altijd heel doelmatig. De
maand december is in aantocht, zelfs nog de allerlaatste groente, zelfs nog de
boom, ook de Duitse, kon daar altijd al en nog steeds in 't blad schieten, als
we dan met z'n allen al groenten zijn voor de uitgevers. Iedereen kan voortaan
naar de dialyse gaan rennen, naar de hart- en hoofd-verplanter, naar de
"tuinman", voor het overenten, groente, groenten. Voor ons zijn er nauwe grenzen
getrokken in ons hecht gezelschap. Het oude, de oude maatschappij heeft de
illusie van de vrijheid nodig, namelijk te kopen en te verkopen wat iedereen
wil, altijd al ontleedbare organismes, zgn. schrijvers bijvoorbeeld. Dat is
vrijheid, en niet slechts de illusie ervan.
Wie op "zijn" verder"leven" aandringt en anderen daarvoor laat afslachten en
uitnemen, slopen, die behoort zich minstens te schamen. Daar zou al veel eerder
en ook toen al nog veel nadrukkelijker op iets heel anders behoren te zijn
aangedrongen, namelijk op een maatschappij waarin dergelijke vragen al helemaal
niet aan de orde komen, waarin dit soort "grensgevallen", waarin dergelijke
minderhedenproblemen zich helemaal niet voordoen. Wij zelf weten waar we het
over hebben, want meer dan één keer al waren wij de "grensgevallen", waren wij
de "minderwaardigen". Waar waren toen de predikers die zich voor ons ingezet
hebben? Ze waren in Kortenberg en Beernem. Ze heetten rector magnificus en
godgeleerde Rika De Backer en cultusminister en godgeleerde Karel Poma. En wat
hebben zij destijds gepredikt? Weg met dat onkruid! Ruimen, uitschakelen met
alle middelen die de staat ter beschikking staan! - Nou ja, inmiddels is immers
kannibalisme en lijkenpikkerij een onvervangbaar must van de christelijke
naastenliefde, heeft dominee Anciaux jongstleden in "De Morgen" gepredikt. En
dat was het enige wat hij, volgens eigen zeggen (!) was vergeten: het
zelforganisatie-formulier op zijn schrijftafel in te vullen.
Wij hebben de uitgevers afgeschaft in verschillende van onze hechtere
gezelschappen, gezelschap, samenleving in ieder geval, goed gezelschap zelfs,
want immers zelfgemaakt, geen "grote", geen "kleine" familie, helemaal geen
familie, zonder uitgevers = uitgeversvrij, het reëel voortbestaand "beter"
gezelschap = maatschappij ten spijt. Wij doen dit al 48 jaar, en wel
uitgeversvrij en zonder uitgevers (uitgeversloos) onder alle omstandigheden en
onder de meest verschillende condities, in de bibliotheek, in de tezamen
kollektief bevochten SPK-ruimtes, in de bajes en onder prosecutie, in boekenclub
en voordrachtbank. Absoluut therapievijandig treden wij ook op in het
Europa-parlement, bij de UNESCO en bij de Wereldraad van Schrijvers (Leuven), in
Gent en in Brugge, in tijden van zogenaamde algemene culturele afmatting en
moeheid evenals in tijden - en ten spijt van of ondanks - zogenaamde
rumoerigheid, revolte. Al die groots klinkende strategie-blauwdrukken zijn
verdwenen, enkele lieden uit die richtingen moeten inmiddels tegenover jongeren
op z'n minst veinzen spijt te hebben dat ze, destijds in Kortenberg
bijvoorbeeld, het SPK hebben bestreden.
Het aanvalsdoel van de uitgeversbeulen is de afzonderlijke schrijver. Komt bij
ons niet voor. Andersom echter wel. Waar naar toe met het lijk? Jullie Prijs der
Nederlandse Letteren zal daar wel tekortschieten. Wij weten waar onze organen
veilig zijn, ook nog als onderdelen van een lijk. Lijkenonderdelen van
uitgeversbeulen verkopen wij niet. Wij zijn helemaal en principieel tegen ieder
kopen en verkopen als zodanig.
In 1987 hebben wij in het openbaar de toekomstvoorspelling gedaan dat er in de
herfst 2007 een ineenstorting zal plaatsvinden! De toepasselijke, voor ons zelf
nodige voorzorgsmaatregelen dienden te worden genomen.

De verspreidingsradius van de SPK/PF(K)-publikaties loopt inmiddels in de
miljoenen. Kommentaar op een massa-festival in Berlijn: "Ik was hier bij heel
verschillende woongroepen op bezoek. Maar waar je ook komt, er ligt minstens één
boek van jullie op tafel." Enkel en alleen het werkzame weten over ziekte en het
slagen van de utopathie is kriterium voor "juist" en "fout" in wat vroeger
kultuurpolitiek heette. Ziekte was altijd al de kern van iedere revolutionaire
verandering, ook wanneer er op de voorgrond om "papier", "inkt", "vrede" en
"vrijheid" werd gevochten. Maar vandaag, dankzij SPK/PF(K), is ziekte voor het
eerst uitdrukkelijk als revolutionair gesignificeerd, aangeduid.

Het revolutionair-subjektieve waren altijd al en te allen tijde de ziektes, de
door de uitgevers en de telkens heersenden als ziektes onderdrukte
protestvormen, de ziektes op weg en met de bestemming ziekte te zijn, de
mensheid in haar veelvoud en eenvoud als mensensoort, of beter gezegd,
dubbelvoudig, nooit eenvoudig, ziektes en ziekte in het dialektisch proces,
mogelijk en werkelijk slechts in een uitgevers- en therapie-vrije wereld van de
utopathie, die geen utopie is, want uitvoerbaar en werkzaam, zoals zicht en
tastbaar is geworden.
Grondslag van al het andere dat bestaat is vandaag de dag het verbond van
uitgeversbeulen en ekonomie (alles rondom schrijversuitbuiting,
kultureel-industrieel komplex de biggest business). Eerder bijzaak daarbij de
staat. Maar ook die bestaat nog, net als politie en militairen, als
dodingsmachinerie en ten behoeve van het "vroegtijdig waarschuwingssysteem",
helemaal niet te onderschatten. Maar alles onder het commando van het
uitgeversstelsel, onder het diktaat van de NORMOISIE (de oude bourgeoisie, zoals
nog ten tijde van Marx, is passé)

Daarentegen is het revolutionair subjekt onuitroeibaar en niet korrumpeerbaar en
was altijd al wat het vandaag is een aanstonds al helemaal, te weten: de
literatuur gedefinieerd als schrijver, en wel dan wanneer de klasse der
frontpennenlickers tegen de heersende uitgeversklasse staat, niet als
organisatie of vereniging, maar in de doelgerichte en gebundelde aktiviteit van
het Multi-Fokale Expansionisme (MFE), wij noemen het ook warmtelichaam, dat
bestaat en dat al heeft bestaan als SOZIALISTISCH PENNENLICKERS KOLLEKTIV, dat
altijd al heeft bestaan als de werkelijke grond en het bewegende principe van
alle revolutionaire initiëringen, als ze dat dan echt geweest zijn,
onverschillig hoe ze zich zelf hebben begrepen, overschillig hoe ze
geëtiketteerd zijn, ongeacht welke overige etiketten ze telkens hebben
overgenomen, vanaf de zogenoemde Spartakisten in de oudheid tot aan de Raden en
de sans-culottes in nieuwere tijden.
Ook de revolutie heeft een ander gezicht gekregen. De nieuwrevolutie krachtens
literatuur zal bij menigeen bepaald niet in 't oog lopen; overlopen van
(stro-)vurig enthousiasme met oorlogsgeschreeuw en groot poeha zal ook niemand,
niets met slachtsoffers en martelaars, helden, overhalen. De vraag komt niet
eens op: komt er naderhand iets beters. Alles al voltooid verleden bij ons, nee:
futurum-plus-quam-perfectum. Een principiële heroriëntering is vereist, dat wel.
Niet slechts voor ieder hier in aanmerking komend nieuwbegin. Dat gaat geenszins
pijnloos. Van zelf worden oude gewoontes broos en gebrekkig onder ziekte. Geen
één voor die dit jammer is. Dus: geen enkele consumptie-, geen enkele cocaïne-dwang.
"Jullie doen er wel vrij gemakkelijk over, terwijl wij toch heeel breeeed
uitgewaaierd politiek bezig zijn." Om de paar weken, om de paar maanden, ieder
jaar weer, wellicht her en der, nu en dan een "aktie", en de rest van de tijd
vol met meedoen, vol in drukte en gedoe vol bij 't "leuke dingen doen",
feestjes, stappen en vol, vol, vol en dicht. Wat moet er daar dan uit
voortkomen, dat vragen wij. Niets tegen Ruig- en groenoorden, niets tegen
blokkades, niets tegen enkelingen die zich volledig uitsloven, afjakkeren erbij
en dan als buit aan de uitgeversbeulen toe-, over- en uitgeleverd worden, als
afzonderlijke enkelingen al helemaal, vaak genoeg door hun eigen kameraden en
maatjes voor wie ze tot last zijn geworden. Breed uitgewaaierd, hoe waar,
breedbandspektrum-antibioticum, maar minder dan niets, schadelijker.
De oude aanvalsvormen dienen opnieuw te worden bekeken wat ervan nog bruikbaar
is. Dat zal niet gaan zonder inventiviteit, zonder uitvindingen, zonder
vindingrijkheid, maar wel zonder oktrooibescherming. Wij hebben tijdens al die
jaren veel uitvindingen geïntroduceerd, te ontdekken en te ontmaskeren valt er
namelijk nauwelijks nog iets. Wij hebben dit alles al lang vóór de tijd in de
greep. Tientallen jaren terug al hebben wij dat aangepakt, opgewerkt,
uitgewerkt, tot begrip verheven, omgevormd en -gewenteld en al doende
werkstabiel omgezet. Daarvan zijn er vandaag nog onze boeken, ook verkrijgbaar,
onze sporenconservatie.
Vangt aan! Maakt zelf front, PENNENLICKERSFRONT! Doe iets voor jullie zelf!
Stelt eindelijk de pennenlickersklasse tegen de allang bestaande
uitgeversklasse, in plaats van groenten-opslagplaats en orgaanreservemagazijn
van de uitgeversbeulenklasse te blijven, want als zodanig heeft ze jullie
gedefinieerd en wel in de praktijk. Kreëert vele uitgeversvrije
pennenlickersfrontparadijzen. De hel is jullie immers al geschonken in jullie
bestaande paradijzen. Of is ze nog niet paradijslijk heet genoeg naar jullie
smaak? Men kan ook van boulimie de hongerdood sterven in het luilekkerland van
het stenentijdperkkapitalisme. Als de een of ander die revolutie te gemakkelijk
vindt, niet lust, onder zijn waardigheid, onder zijn waarde, onder zijn coolness
acht (ook de waardigheid van zo iemand is immers onschendbaar, tenminste "de
waardigheid", vgl. de grondwet van Brugge) dan kan hij/zij er zeker van zijn dat
er geen revolutie bestaat die diep- en doorgrijpender is, en on-reformistischer.
Wie lijkenstapels en andere materieel- en materiale slachtpartijen prefereert,
kan tv gaan kijken of pc spelen, van zijn miljoenenwaarden gewis, orgaan voor
orgaan, cel voor cel, gen voor gen, gedoneerd of ontvangen, gegeven zoals
weggenomen, ontnomen.


Vandaag grijpt het SOZIALISTISCH PENNENLICKERS KOLLEKTIV /
PENNENLICKERSFRONT toe!
Voor een Revolutionaristische Schrijversrevolutie!
Weg met de uitgeversbeulenklasse!

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66 uwvoornaam uwachternaam
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********