AHA-gate: Recensie 'autobiografie'

[Dr. Marc-Alexander Fluks]

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

Bron:   De Pers
Datum:  17 maart 2008
Auteur: Peter Middendorp
URL:    http://www.depers.nl/UserFiles/File/De%20pers%20maandag%2017%20maart%202008.pdf
Opm:    Ook in De Pers van vandaag een interview met AHA waarin ze zegt naar
        Nederland te willen terugkeren.


Ayaan
-----

We hebben al een half leven van beproevingen achter de rug als Ayaan Hirsi
Ali op pagina 376 van haar autobiografie Mijn vrijheid het volgende noteert:
'Eind februari vond ik in Den Haag eindelijk een permanente woning. Het was
een klein stenen huis aan een hofje recht achter de Israelische ambassade,
aan de andere kant van het Binnenhof, waar het parlement vergadert.'

Er zijn grotere momenten van opluchting in de literatuur te vinden. Er zijn
ook schrijvers die handiger omgaan met de taal. Van Nabokov mag het niet -
alleen slechte lezers leven mee en herkennen zich in verhalen, zegt hij -
maar ik leefde met haar mee, met de vernederingen, de omzwervingen, de vlucht
en, uiteindelijk, het asielzoekerscentrum, de universiteit.

Dit duurde tot zij een mening kreeg. Dat viel op: wij, het gemene volk,
hoorden op hetzelfde moment van die meningen als zijzelf. Het ging gelijk
op. Er zat geen tijd tussen, geen bedenktijd. Het moment dat zij zich hardop
realiseerde dat de islam geen moderne godsdienst is, was er een camera op
haar gericht; ik geloof eentje van Rondom Tien.

Mijn vrijheid is een waargebeurde woensdagavondfilm waarin de hoofdpersoon
na de catharsis een hoekig college over de wereld gaat geven. Vrijheid van
meningsuiting is een groot goed, de meest hardvochtige gebruikers vergeten
wel eens dat er ook een vraagkant aanzit, dat er ook mensen naar moeten
luisteren. Hirsi Ali stond aanvankelijk zelf ook van haar opvattingen te
kijken. Later kon ze niet meer terug, wij wel, en daar ging ze. Zo mooi en
glanzend als vroeger is ze ook al niet meer.

Ik heb een tijdlang met het boek rondgelopen. Letterlijk, figuurlijk. Ik heb
in het hofje achter de Israelische ambassade gestaan. Het was een steeg. Ik
zag slordige muren, de achterzijde van een restaurant, vuilnis, een raam met
vitrages en een vetplant in de vensterbank; misschien, dacht ik, heeft ze
daar wel gewoond. In de weken die volgden, flakkerde af en toe de vraag op
wat ik met het boek aanmoest, met Ayaan, ik wist het niet. Ik vroeg het de
man die schreef dat Ayaan misschien terugkomt naar Nederland en hij zei dat
ik in de verkeerde steeg gekeken had.

--------
(c) 2008 De Pers

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66 uwvoornaam uwachternaam
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********