Groene, Paarse en Gele periode van D66: De Winter bezwijkt onder zijn Verlichting

[Dr. Marc-Alexander Fluks]

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

[Ziehier een nieuw slachtoffer van het Licht...]

Bron:   Elsevier
Datum:  26 december 2007
Auteur: Leon de Winter
URL:    http://www.elsevier.nl/opinie/weblog/asp/artnr/184872/weblogid/59/index.html
Opm:    De onderstaande column sluit prachtig aan bij de file waarin wordt
        opgemerkt dat Verlichting hetzelfde zij als geestesziekte,
        https://listserv.surfnet.nl/scripts/WA.EXE?A2=ind0712&X=&L=d66&P=R10278
Ref:    Alles over dit dossier staat op,
        http://www.fluks.combidom.com/peilingen/d66_geel.htm


Lieve lezer, ik ben uitgeput. Ik stop ermee
-------------------------------------------

Na 11 september 2001 ben ik een beetje gek geworden. Gek van zorgen om onze
toekomst, gek van liefde voor mijn vrouw en mijn kinderen. De twee gektes vielen
een beetje samen. De eerste gektegolf zette me aan tot het schrijven van een
roman, God's Gym, die niets anders was dan het verslag van een rouwproces.

De tweede golf liet me studeren op het verschijnsel islam en de daarmee
verbonden vormen van extremisme en geweldlegitimaties. Voor het eerst was ik er
niet zeker van dat de generatie van mijn kinderen zich aan de ervaring van
veiligheid en welvaart kon overgeven die zo kenmerkend was voor het bestaan in
het Westen sinds de jaren tachtig, en waarvan ik zo tomeloos genoten heb.


Overgevoelig

Ik geef toe dat ik een beetje overgevoelig ben voor het besef van veilig- en
onveiligheid. Elf jaar voor mijn geboorte zijn de voltallige families van mijn
ouders vermoord, op twee mensen na (de vader van mijn moeder overleed vlak voor
zijn deportatie, een zus van haar had zich laten dopen). Zij hadden niets gedaan
dat hun dood enigszins begrijpelijk maakte - ze moesten dood omdat er krachten
waren die dat noodzakelijk achtten.


Mythologie

In mijn werkkamer word ik inmiddels omringd door vele tientallen studies over de
islam, een kastvol boeken over de talloze aspecten van de mohammedaanse
mythologie.

Ik heb ze allemaal gelezen en ik ben een deskundige amateur geworden - want ik
wilde begrijpen wat de vijand drijft, wat hem tot zijn haat en zijn
doodsverachting brengt, waar zijn antisemitisme vandaan komt, waarom zo veel
moslims zo schizofreen ten opzichte van onze opzienbarende moderne normen en
waarden staan.

Ik denk dat ik het nu wel enigszins begrijp, en ik denk ook dat 't allemaal niet
zo ingewikkeld is: een godsdienstige traditie met globale ambities en gedreven
door de utopie van een wereldheerschappij, voelt zich door de gang van de
geschiedenis, sinds enkele eeuwen bepaald door andersgelovigen, in haar diepste
wezen gekleineerd en beledigd.

De vele vormen van religieuze waanzin die ik in de studies ben tegengekomen,
hebben me van een milde agnost in een overtuigde atheist veranderd. En de
gedachte dat meer dan een miljard mensen zich hysterisch overgeven aan een
verschijnsel dat zo overduidelijk een mythische constructie uit de zevende en
achtste eeuw is, maakt me moedeloos.


Uitgeput

De afgelopen jaren heb ik duizenden columns, blogs en artikelen geschreven. Niet
alleen voor Elsevier schreef ik, maar ook voor buitenlandse bladen. Ik ben
uitgeput.

Uitgeput van het lezen van de krant en van het luisteren naar de radio en het
volgen van de actualiteitenprogramma's op tv. Van de onzin uit de pennen van de
deskundologen. Van de selectieve verontwaardiging in de media. Van de kabouters
in ons kabinet. Van het vrijblijvende cynisme van columnisten. Van het gebrek
aan zelfvertrouwen en het gebrek aan historisch benul. Van de lafheid vermomd
als tolerantie. Van het multiculturalisme dat weinig anders is dan een vorm van
culturele euthanasie. Ik ben uitgeput van het geven van tegengas aan al die
gemakzuchtige redeneringen waarmee zovelen hun passiviteit rechtvaardigen.

En ik heb dus besloten, o paradox, om voorlopig mijn columnisten - en
bloggerswerk te staken.


Tweede vaderstad

In het voorjaar was ik met ondernemer en goede vriend Kees Hermans een weekje in
mijn tweede vaderstad Los Angeles. We hebben daar rondgehangen, over het strand
gewandeld, lekker gegeten, veel geouwehoerd, en rondgetoerd in een kanariegele
Hummer, die, zoals ik in het weekblad in mijn column schreef, minder schadelijk
voor het milieu is dan de hybride Toyota Prius.

Toen ik thuiskwam, besefte ik dat ik een week geen krant had gezien. De
gezelligheid met Kees was belangrijker. Een paar maanden later ging ik met mijn
vrienden Afshin Ellian en Henryk Broder opnieuw naar L.A., en weer vergat ik in
die heerlijke week de actualiteit. Het was bevrijdend. En het bracht het proces
op gang dat me tot het besluit bracht dat ik moest stoppen met het ventileren
van meningen in het openbaar.


Lelijkheid en gevaar

Ik wil me een tijdje niet meer met lelijkheid en gevaar en dreiging en
ondergangsverwachtingen bezighouden. Bijna 24 uur per dag ben ik de afgelopen
jaren bezig geweest met het verdedigen van onze miraculeuze samenleving.

Ik heb het hier zo vaak geschreven: we leven in het veiligste, rijkste,
gezondste land van de menselijke geschiedenis. En we kunnen dat land alleen in
stand houden wanneer de meesten van ons doordrongen zijn van zijn unieke
karakter, instellingen en bewoners.

Niets is normaal aan de manier waarop we in onze tijd aan het grootse avontuur
van het leven mogen deelnemen; al onze voorouders ervoeren bijna uitsluitend
brutaliteit, geweld, ziekte, angst, honger, en pas sinds enkele eeuwen kunnen we
ons stapje na stapje aan de doem van die duisternis onttrekken.


Krachten van de duisternis

Maar de krachten van de duisternis zijn nog springlevend, en het is aan ons om
die te bestrijden. Daartoe hebben we het vermogen - als we ons niet door
geinstitutionaliseerde en geideologiseerde vormen van schijterigheid en
opportunisme laten tegenhouden.

De radicale vorm van de islam, een lachwekkende variant van primitief denken, is
geen partij voor onze creativiteit, ons individualisme, onze technologie,
samenlevingsvormen, zolang we in het besef leven dat, meer nog dan alle zonnen
bij elkaar, schoonheid, wetenschap en liefde onze kosmos verlichten.


Nieuwe roman

Ik ga nu eerst mijn nieuwe roman voltooien, een project dat telkens door de
actualiteit opzij werd geduwd. Daarna ga ik, voor de zoveelste keer, met mijn
vrouw nadenken over de vraag of we niet toch nog een paar jaar in Californie
moeten gaan leven.

Vanwege het Licht. Het mooiste licht dat we kennen. Het licht waarin we vaak
zorgeloos zijn en ons vol geestdrift op boekprojecten en andere dromen storten.
Waarin we, naakt en onvoorwaardelijk, ons aan schoonheid durven uit te leveren.
Waarin onze dochter op twee beentjes heeft leren lopen en onze zoon met zijn
eerste rugzak naar zijn eerste school is gestapt. Waarin we ons altijd veilig
voelen.

Wat heb ik veel geleerd als columnist van het meestgelezen en bestgemaakte
politieke weekblad van Nederland. Als blogger op deze zo succesvolle website.
Het was een bijzondere eer. Maar ik moet nu een paar jaar in mijn eigen
verbeelding leven en de verhalen vertellen die daar al veel te lang staan te
dringen.

En u, mijn lieve, geduldige lezer, ga ik verschrikkelijk missen.

--------
(c) 2007 Elsevier

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66 uwvoornaam uwachternaam
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********