Youp schrikt van LvdL...

[Dr. Marc-Alexander Fluks]

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

Bron:   NRC Handelsblad
Datum:  2 september 2006
Auteur: Youp van 't Hek
URL:    http://www.nrc.nl/columns/youp_vt_hek/article469930.ece
Opm:    Is dit een -wel erg snell- reactie zijn op het '10-geboden interview'
        met LvdL,
        https://listserv.surfnet.nl/scripts/WA.EXE?A2=ind0609&L=d66&X=&P=R979
        of een door de vakantie wel erg late reactie op de val van Aso ?


Schrikken
---------

Het gebeurde op een Frans strandje. De telefoon van mijn vrouw kreunde dat er
een sms'je binnen was. Op het moment dat ze wilde kijken wie haar iets
gestuurd had, begon ook mijn telefoon te gonzen. Sterker: je kon meteen zien
wie er op het strandje de Nederlandse nationaliteit had.

Alle Nederlanders kregen op precies hetzelfde moment het verschrikkelijke nieuws
van het thuisfront toegestuurd. Paniek is misschien een te groot woord, maar er
was wel degelijk onrust. Mannen riepen hun vrouw terug uit de branding, een
vader ging in het drukke dorp zijn kinderen zoeken en je zag koortsachtig
overleg.

Een wildvreemde man met een Tukkers accent vertelde me dat hij het in eerste
instantie niet geloofde, maar dat zijn schoonzus in Hummelo het nieuws had
bevestigd. Ook daar was de stemming bedrukt. Ik had inmiddels mijn manager aan
de lijn en hij vertelde dat alle media aan de lijn hingen om een reactie van de
cabaretier. Ik mocht in het Journaal, in Nova, in het Oog en in wat
onbeduidender radioprogramma's. Ook de kranten lieten zich niet onbetuigd. Of
ze me op het strand mochten bellen? Een quootje was genoeg.

Zelf stond ik nog wat na te trillen en dacht voortdurend aan haar man, haar
kind, maar natuurlijk ook aan haar ouders, haar schoonouders, haar vrienden,
collega's. Hoe zou ze het hun verteld hebben? Ze scheen er al een tijd mee te
hebben rondgelopen. Kan ook niet anders. Dit is geen beslissing die je in een
opwelling neemt. Hier is over nagedacht. Ze heeft natuurlijk iemand in
vertrouwen moeten nemen om te overleggen hoe ze het nieuws naar buiten zou
brengen.

Neem je in zo'n geval een ervaringsdeskundige in de arm? Een imagocoach? Heeft
ze bijvoorbeeld haar huisarts geraadpleegd? Een bevriende psych? Het waren
allemaal vragen, die 's avonds - toen we aan het bittere nieuws gewend waren
- over tafel gingen.

Opeens zaten we met een stuk of tien wildvreemde landgenoten aan een lange tafel
in de plaatselijke brasserie onze verbazing weg te drinken. Een van de mensen
kende haar persoonlijk. Nou persoonlijk? Een collega van zijn ex kende haar
broer een beetje.

Die collega had inmiddels laten weten dat het ook bij haar eigen familie was
ingeslagen als een Israëlische clusterbom op een Libanees marktplein. Hoe lang
wist ze het al? Waarom vertelde ze het nu pas? Heeft ze iets anders? Niemand
wist het antwoord. Ondertussen begrepen we dat de Nederlandse media ook niet
echt veel verder kwamen dan dat het een weloverwogen beslissing was en dat ze er
lang over had nagedacht.

Mijn beste vriend belde vanuit India en had bijna honderd kilometer gereden om
bij een computer met internet te komen. Hij had alle kranten afgesurft, was op
de raarste nieuwssites gekomen en had geprobeerd om een paar bevriende
journalisten te bellen. Dat was niet gelukt. Iedereen was in gesprek. Iedereen
wilde het naadje van de kous weten.

Mijn familie in Nederland vertelde dat de meeste reacties van aangeslagen mensen
kwamen, dat men eerder zoiets had van: knijp in mijn arm en zeg dat het niet
waar is. Haar vele werk, haar ontembare passie en haar onvoorwaardelijke
solidariteit met de armste schepsels werd door iedereen luid en duidelijk
geprezen.

Inmiddels ben ik terug en heb ik me door de stapels kranten geworsteld. Alle
reacties en commentaren heb ik in sommige gevallen wel drie keer gelezen. Ik ben
inmiddels gewend aan het nieuws, maar toch: er blijft voortdurend een vreemde
huiver door me heen gaan. Ik zou haar willen bellen, maar ik durf niet. Ik
begrijp ook dat ze de telefoon niet opneemt en om nou tegen een antwoordapparaat
te kakelen.

Tijdje heb ik nog getwijfeld of ik haar een heuse brief of een gedegen mailtje
zou sturen, maar ik heb er na diverse pogingen vanaf gezien. Merkte steeds dat
ik te vlug te emotioneel werd. Daarom schrijf ik het nu maar in de krant in de
hoop dat ze het leest. Bekomen van de vele emoties wil ik mijn reactie beperken
tot een duidelijke regel en die luidt: Lieve Lousewies, wil je ons nooit meer zo
laten schrikken?

--------
(c) 2006 PCM

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66 uwvoornaam uwachternaam
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********