Reken foutje ... vs Chaos vs vertrek ?

[Henk Elegeert]

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

Ger wrote:
> REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl
>
> 104 Euro is toch niks voor mensen die nu al onverzekerd zijn?

Frans (50) wil in elk geval wél werken. Alleen wil
niemand hem.

www.limburger.nl
"
   De ene werkloze is de andere niet, las hij in de
krant. Zal wel. Maar Frans (50) wil in elk geval wél
werken. Alleen wil niemand hem. „Ik ben te oud en te
duur. Het vreet aan je, het is net alsof je een
melaatse bent, je telt niet meer mee.” De aanklacht
van een werkloze.

‘Het is alsof je een melaatse bent’

DOOR PETER KAMPS
   	
GELEEN
Zijn naam heeft hij liever niet in de krant. Niet
omdat hij iets te verbergen heeft, maar uit angst.
„Ik zit al niet in zo’n goede positie, maar heb toch
de hoop nog niet opgegeven dat ik iets krijg.” Dat
iets is een baan. Hij heeft nog een
sollicitatieprocedure lopen. „En die staat niet de
wachten op een schreeuwlelijk die in de krant staat.”
        We noemen hem dus maar Frans. Frans (50)
woont met zijn partner in een mooie woning aan de
rand van een stad in de Westelijke Mijnstreek. De
stek is zijn huis én spaarpot tegelijk. Gekocht
jaren geleden voor een slordige 300.000 gulden, nu
eenzelfde bedrag in euro’s waard.
        Nóg hoeft hij die spaarpot niet aan te
spreken. Over een jaar wel, dan loopt zijn verblijf
in de ww af. Bijstand zit er niet in omdat zijn
partner werkt. „Dan is het einde oefening, moet ik
mijn huis gaan opeten, een mooi vooruitzicht”, zegt
hij cynisch.
        Frans zit inmiddels twee jaar in de ww. Toen
hij in 2004 zijn toenmalige baan bij een bedrijf in
de regio verloor, had hij in totaal 23 jaar gewerkt.
        Frans stond tot dan toe met zijn voeten op
wat je zou kunnen noemen de warme kant van de
samenleving. Een goede baan als logistiek manager
met een flink salaris, een auto van de zaak,
mobieltje van de baas en ga zo maar door.
        Van de ene op de andere dag was het daarmee
afgelopen. Na een conflict op de zaak werd hij
ontslagen. Hij liet zich inschrijven bij het CWI en
vulde de werkbriefjes in. Grote zorgen maakte hij
zich in het begin nog niet. „Ik moest eerst
verwerken dat ik werkloos was.”
        Maar als snel werden de dagen somberder. De
economie kwakkelde, vacatures in kranten waren
zeldzaam. Ook financieel was de ww geen vetpot. Hij
ontving 70 procent, niet van zijn salaris, maar van
het maximale dagloon. „Het kwam neer op 30 tot 40
procent van mijn oude salaris.”
        Nu twee jaar later zit Frans nog steeds
thuis, veel illusies armer en vol frustratie,
wanhoop en onbegrip. Twee grote ordners vol
sollicitatiebrieven liggen voor hem op tafel. Hij
kan de namen van wel twintig vacaturesites
opdreunen, zoals kinderen vroeger in de klas het
rijtje aap, noot en mies afraffelden. Nada, zegt
hij, niks. „Ik heb alleen maar afwijzingen
gekregen.” Hij paste volgens eigen zeggen niet in
het functieprofiel zoals dat in de wereld van de
personeelswerving zo onnavolgbaar eufemistisch
genoemd wordt. „Ik ben te oud en te duur, dat
bedoelen ze daarmee. Het vreet aan je, het is net
alsof je een melaatse bent, je telt niet meer mee.”
        CWI, UWV, reïntegratietrajecten, het is een
begrippenwereld waarmee Frans inmiddels vertrouwd is
geraakt.
        Maar hij praat er niet met respect over. Bij
het CWI, zeg maar het arbeidsbureau, heeft hij naar
eigen zeggen in twee jaar tijd niet één keer een
verwijzing naar een vacature gehad. „Mijn
inschrijftermijn is inmiddels klakkeloos tot 2007
verlengd.”
		
[	
Frans: „Mensen rekenen het je aan als je werkloos
bent, tonen geen interesse meer in je.”	
]

        Het UWV bood hem een reïntegratietraject
aan. Hij kwam terecht bij een bedrijf in de regio
Maastricht. „Ze hebben een foto van mij gemaakt, een
CV voor me opgesteld en één vacature voor me van
internet geplukt.
        Maar het was dezelfde die ik er zelf ook al
vanaf gehaald had.”
        De enige band die hij nu nog met dat bedrijf
heeft, vormt zijn handtekening. „Die hebben ze nodig
om bij het UWV de rekening betaald te krijgen, maar
dat plezier doe ik ze niet.”
        Frans klampt zich eigenlijk alleen nog maar
vast aan het UWV, dat zijn ww-uitkering regelt. Daar
werkt een kennis van hem. Mogelijk kan hij nog wat
voor hem doen. „Dit is Limburg, de ene hand wast de
andere. Misschien heeft hij nog een regeling voor
me. Ik wil aan de slag.”
        Dat hij nu de publiciteit zoekt, komt door
verhalen die de ronde doen over werklozen die niet
willen werken, over bedrijven die klagen dat ze geen
personeel kunnen vinden. Die mensen zijn er dus wel,
zou hij het liefst willen uitschreeuwen. „Ik ben er
zo een, maar mij willen ze niet, hoewel ik goed
opgeleid ben en veel ervaring heb, maar ik ben te
oud. Werkgevers willen het liefste jonge mensen met
een hbo-opleiding die gewillig, volgzaam en goedkoop
zijn. ”
        Het verblijf in de ww, het ontbreken van
perspectief, het gevoel hebben niks meer waard te
zijn, hebben Frans inmiddels getekend. Hij heeft
kennis gemaakt met de koude kant van de samenleving,
wordt gekweld door slapeloze nachten. Ook zijn
relatie met zijn partner heeft te lijden onder de
schier uitzichtloze situatie. „Dat vind ik misschien
nog wel het meest vervelende.”
        Met instemming citeert hij een deskundige,
die in de krant beweerd heeft dat het hebben van
geen werk maar één kant is van het werkloos zijn. Er
komt zoveel meer bij kijken. Frans moet nu rondkomen
van 400 euro per maand. Uitgaan, een restaurant
bezoeken, een rondje geven in de kroeg, dat is er
allemaal niet meer bij. Maatschappelijk isolement
dreigt. „Mensen rekenen het je aan als je werkloos
bent, tonen geen interesse meer in je.”
        Toch heeft Frans de hoop op een nieuwe baan
nog niet hélemaal opgegeven. Vooral zijn partner
houdt die hoop levend, roept hem in moelijke dagen
op niet bij de pakken neer te zitten, ook al is het
bijna tegen beter weten in. „Maar hoe langer je erin
zit, hoe moeilijker het is om er nog uit te komen”,
stelt hij verbitterd vast.
"

Henk Elegeert

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66 uwvoornaam uwachternaam
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********