Eerdere praktijken 'zwarte heks' Hirsi Ali: pseudologica fantastica (10)

Sat Nov 20 21:08:01 CET 2004

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

Alle afleveringen in deze serie:
   http://listserv.surfnet.nl/scripts/WA.EXE?S2=d66&I=1&f=fluks&s=Eerdere%20praktijken%20AND%20NOT%20Re:

Weer een stuk waarin Hirsi Ali haar bestaantje biografeert... deze keer
vliegen de vonken er vanaf en komt ook haar ex-vriend (wiens naam ik
vorige week niet wilde noemen omdat me dat niet passend leek) langs.

Nu ze de naam zelf laat vallen zal een ieder wel kunnen uitpluizen dat het
hier gaat om de wetenschapsjournalist Marco van Kerkhoven uit Alphen aan
den Rijn,
   http://www.boekenwereld.com/auteurdirect.lasso?n=1060

Let op de opmerkelijke omkering in de titel van het krantenartikel.

Bron:   Trouw
Datum:  25 januari 2003
Auteur: Arjan Visser
URL:    http://www.trouw.nl/religieenfilosofie/tiengeboden/artikelen/1043408709714.html

Ayaan Hirsi Ali: Politiek schadelijk voor mijn ideaal
-----------------------------------------------------

(...)

O ja, ik heb gebeden toen ik pijn had, ik heb Allah gesmeekt dat hij
ervoor zou zorgen dat mijn moeder ophield met slaan, maar zoals kinderen
op een dag begrijpen dat Sinterklaas niet bestaat, zo accepteerde ik dat
ik van Hem niet veel hoefde te verwachten.

(...)

Mohammed is een voorbeeld voor alle moslimmannen. Vind je het vreemd dat
zoveel moslimmannen gewelddadig zijn? Jij schrikt ervan als ik die dingen
zeg, maar je maakt een fout die de meeste autochtone Nederlanders maken:
je vergeet waar ik vandaan kom. Ik ben moslim geweest, ik weet waar ik
over praat. Ik vind het verschrikkelijk dat ik, levend in een democratisch
land, waar het recht op vrije meningsuiting ons grootste goed is, nog
altijd te maken heb met de posthume chantage van de profeet Mohammed.

(...)

Ik heb lang gewacht met het naar buiten brengen van mijn breuk met de
islam. Bang voor de consequenties: het verlies van mijn familie. Ik heb
mijn leven lang de kool en de geit willen sparen - tot het niet langer
kon. Alles wat ik nu doe, alles wat ik schrijf en zeg, had ik niet kunnen
doen als ik in die spagaat was blijven steken. Nu staat er een grote, lege
God tussen ons in; mijn familie wil mij niet meer zien. Zo pervers kan
religie zijn: ze infiltreert in intieme relaties en dwingt ouders te
kiezen tussen hun kinderen en hun God.

Ze zijn altijd in mijn gedachten. Er is gemis. Verdriet. En toch kan ik
mijn schuldgevoelens beter de baas nu ik niet langer geloof dat ik mijn
ongehoorzaamheid moet bekopen met een plaatsje in de hel. Wat mij zo
verdrietig maakt, is de gedachte dat dit allemaal zo onnodig is: waarom
accepteren ze mij niet zoals ik ben? Ik wil dat mijn vader erbij is als ik
word beedigd in de Tweede Kamer. Ik wil dat hij me vasthoudt en knuffelt,
net als vroeger. Het zal niet gebeuren. Ik wil mijn moeder geld sturen,
maar het geld zal haar niet bereiken. Ik wil weten of het goed met haar
gaat, maar ik durf haar niet te bellen. Zij kiest voor Allah, niet voor
mij.

Mijn moeder is streng, een vrouw met een sterke wil. Ze weet haar
omgeving naar haar hand te zetten en als het niet lukt, gaat ze slaan,
smijten. Bij ons in huis was alles stuk. Ze was koel, afstandelijk,
perfectionistisch. Als ik op school negen van de tien vragen goed
beantwoordde, vroeg zij alleen waarom ik dat ene foute antwoord had
gegeven. Ik was bang voor haar, maar ik heb haar ook bewonderd. Ze was er
altijd voor ons en ze heeft het ook nog eens alleen moeten doen. Mijn
vader was, in de tijd dat hij mijn moeder leerde kennen, de belangrijkste
man van Somalie. Het was kort na de onafhankelijkheid. Mijn vader was
vierentwintig uur per dag bezig met politiek, met het oprichten van een
parlement, met alfabetisering. Toen de democratische beweging tot
stilstand werd gebracht en mijn vader in de gevangenis belandde, was zij
heel loyaal. Zij bezocht hem iedere dag en bracht hem eten. Maar op haar
zwakke momenten, als zij hem nodig had, liet hij haar in de steek. Steeds
weer. We moesten hem volgen naar andere landen, waar zij - de trotse
dochter van een vooraanstaand rechter - de taal niet sprak, waar ze het
huis uit moest - terwijl Allah haar vraagt binnen te blijven - om in
gebrekkig Arabisch boodschappen te doen. Ik begrijp wel waarom ze zo boos
is geworden. Het is een oneerlijke vergelijking, maar ik kom er niet
onderuit: ik mis mijn vader meer dan mijn moeder. Hij was lief, hij
knuffelde ons, hij speelde met ons. Mijn vader zei dat ik mooi was. En
slim. Hij prijsde mij de hemel in. Als mijn vader thuis was, was ik
gelukkig. Maar hij ging steeds weer weg. Zonder behoorlijk afscheid te
nemen. De laatste keer zei mijn vader: 'Ik kom het volgend weekend terug'
maar hij dook pas tien jaar later weer op. En toch... ja, misschien is het
verlies van contact met mijn vader wel de grootste prijs die ik betaal. Ik
wil hem op gaan zoeken, maar ik weet dat hij de deur dicht zal gooien. Ik
weet dat hij liever blijft hangen in de waan dat ik geestelijk ziek ben,
maar ik zal nog een keer gaan, en nog een keer. Als ik hem mis. Als ik de
drang voel om hem te spreken. Als ik wil dat hij mij nog eens vasthoudt.
Ik ben realist genoeg om te weten dat hij nu niet naar mij zal luisteren,
maar ik ben ook idealist genoeg om te blijven hopen dat hij op een dag
weer open zal doen.

(...)

Een enkele godsdienstwaanzinnige zal mij willen doden omdat ik atheist
ben geworden en omdat hij, door mij te vermoorden, in de hemel denkt te
komen, maar ik geloof dat ik vooral een bedreiging ben voor de moslims die
bang zijn dat ik in staat zal blijken te zijn de mening van de
Nederlanders te veranderen en er zo voor zal zorgen dat etnisch bepaalde
subsidies worden ingetrokken of islamitische scholen worden gesloten.
Vergis je niet: ik heb al veel Nederlandse moslims aan mijn zijde, ze
komen alleen nog niet naar buiten. Maar zodra ze dat doen, zodra dingen
gaan veranderen en wet worden, zal het geen zin meer hebben om mij te
doden.

(...)

Ik werd uitgehuwelijkt aan een verre neef. Het was de bedoeling dat ik,
met hem, in Canada een gezin ging stichten. Toen ik vluchtte, heeft mijn
vader mij verstoten. Na verloop van tijd kreeg mijn vader spijt van zijn
beslissing en heeft hij alles op alles gezet om voor mij een scheiding te
regelen. Hij vond dat ik opnieuw moest trouwen omdat het vooruitzicht dat
ik kinderloos zou sterven voor hem onverdraaglijk was. Deze zomer is die
echtscheiding rondgekomen, maar het goede nieuws verbleekt natuurlijk bij
de wetenschap dat ik al die jaren mijn man niet trouw ben geweest. Ik heb
verschillende vriendjes gehad en vijf jaar met iemand samengewoond.

(...)

Ik heb gemerkt dat mensen het moeilijk vinden om een relatie met mij aan
te gaan.  Marco, de jongen met wie ik heb samengewoond, zei altijd dat ik
ongrijpbaar was. 'Je uit je niet,' zei hij, 'ik weet nooit waar ik aan toe
ben met jou.' Het is waar: ik vind het moeilijk om mij te hechten, maar ik
doe het wel. Het loopt eerder stuk op ruzie. Ik kan nu goed met Marco
opschieten, zo goed zelfs dat hij zich afvraagt waarom we niet weer gaan
samenwonen, maar ik weet hoe driftig hij kan worden en zoiets wil ik
gewoon niet meer meemaken. Ik kan niet razen. Ik wil niet razen. Ik kom
uit een gezin waarin het altijd herrie was. Ik wil het tegenovergestelde.

(...)

Mijn moeder vond sportles onzedelijk. Het extra geld dat daarvoor werd
gevraagd, wilde ze mij niet geven. Daarom stal ik het. Hetzelfde gold voor
zangles, of de kleurpotloodjes die wij van school moesten kopen. Zodra zij
in de gaten had dat er geld uit haar portemonnaie was verdwenen, begon ze
te vloeken, greep mij bij mijn haren en trok me de hele kamer door. Ik had
altijd overal schaafwonden. Ze sloeg me met de hand, met een stok of met
iets anders wat binnen haar bereik lag. Ik stal ook voedsel uit mijn
moeders voorraad om weg te geven aan de mensen die bij ons kwamen bedelen.

(...)

Een heilige? Ik? Nee, helemaal niet. Ik heb slechte dingen gedaan.
Meisjes gepest op school, belletje getrokken, mijn oma getreiterd. Is dat
niet slecht genoeg? Dan zal ik je vertellen hoe ik ervoor heb gezorgd dat
onze koran-leraar werd gebrandmerkt. (...) Niet veel later - ik was alleen
thuis - zag ik de koran-leraar terugkomen. Ik holde naar de poort, maar ik
was te laat. Hij trok mij het huis in, deed mij een blinddoek om en begon
me te slaan. Hij sloeg en hij sloeg tot ik mijn blinddoek wist af te
trekken. Toen greep hij mijn hoofd vast en sloeg het tegen de muur. En nog
een keer. Ik hoorde 'krak' en raakte buiten kennis. Schedelbasisfractuur.
De twaalf dagen die ik in het ziekenhuis had doorgebracht heeft hij moeten
betalen. Plus smartegeld. Hij kon zich nergens meer vertonen. Voor zijn
leven getekend. Dat heb ik op mijn geweten: ik heb iemand het bloed onder
de nagels vandaan gehaald.'

(...)

Ik beheers de kunst van het liegen, maar toen het liegen niet meer nodig
was - er is geen God, ik hoef niet de waarheid te spreken omdat God dat
van mij wil - heb ik er bewust voor gekozen om het nooit meer te doen.

(...)

Het liefst wil ik filosoof worden en mijn eigen theorieen uitwerken. Een
ruimte om te schrijven, iemand die voor mij schoonmaakt, geen zorgen over
mijn dagelijks brood, echte debatten voeren in plaats van praatjes over
niets.  Dat zal mij, uiteindelijk, gelukkig maken.

--------
(c) 2004 PCM

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66 uwvoornaam uwachternaam
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********