Waarom juichte die vrouw?

[SOTA]

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

Waarom juichte die vrouw?

Can Dündar, Milliyet, 13/09/2001


----------------------------------------------------------------------------
----

In de stroom van beelden na de catastrofe in New York werd mijn aandacht
getrokken door twee vrouwen.

De eerste, een corpulente Palestijnse vrouw met zwarte hoofddoek en
opvallend grote bril, vierde samen met vele anderen in het
vluchtelingenkamp van Shatila in Libanon de aanslag op straat. Opgewekt in
de handen klappend slaakte ze voortdurend vreugdekreten.

De andere zat in een bar in New York. Bij het zien van de verschrikkelijke
beelden op het scherm, ontsnapten de volgende woorden aan haar mond: "Mijn
God! Ik kan niet geloven dat dit mijn stad is. Net Beiroet..."

***

De eerste vrouw was gelukkig omdat het onheil, waarvan ze dacht dat het
enkel haar kon overkomen, nu het land had getroffen dat zij als de
verantwoordelijke zag voor haar eigen ongeluk.

De andere was geschokt omdat ze bij haar thuis een tragedie meemaakte die -
zo was ze het gewoon geworden - enkel onbekende mensen trof die in verre
steden woonden.

Misschien is het juist die onoverbrugbare afstand tussen die twee vrouwen
die aan de basis ligt van deze oorlog.

Aan de ene kant de woede ontstaan uit het gevoel uitgesloten te zijn, aan
de andere kant de hoogmoed  dat "zo'n dingen alleen maar in Jeruzalem of
Beiroet gebeuren" en "mij niet kunnen overkomen."

Waarom zou ik liegen, bij het zien van de vrouw in de bar dacht ik
ogenblikkelijk terug aan de vergelijking van de "duizenden vuurvliegjes"...
Indien een Irakese tv-journalist de ramp in New York nu met een
vergelijkbaar opsmukkend taalgebruik beschreef, zouden de Amerikaanse
kijkers de beelden dan met dezelfde onverschilligheid bekijken als die van
het bombardement op Bagdad, dat ze als een spannende film volgden?


* * *

Amerika doet nu denken aan een kind dat, na alle kwajongens uit de buurt
een pak rammel gegeven te hebben, plots met een vuistslag uit een onbekende
hoek wordt gevloerd en boos opstaat: "Let nu maar eens goed op!".

De gewonde wereldreus maakt zich klaar om een oorlog te voeren waarin de
vijand niet is gekend.

Welke bekende inlichtingendienst gaf  wie opleidingen in  guerilla- en
bom-technieken tegen het communisme? Dat vraagt hij zich niet af. Noch wie
die inlichtingendienst allemaal heeft leren verwarring zaaien en chaos
scheppen.

Het komt niet eens in hem op zich af te vragen wie duizenden Bin Ladin's
heeft opgeleid om de opmars van de Russen in Afghanistan te stoppen.

Slechts in degenen die de aanslag toejuichen, ziet hij de vijand.

Hij steekt speeches af vol heldhaftigheid, waarin hij de wereld in
"beschaafden" en "onbeschaafden" opdeelt.

In New York, traditioneel beschouwd als de meest kosmopolitische stad van
de wereld, kan deze aanpak vijandelijke gevoelens voeden. De
terreur-paranoia kan tot een nieuw McCarthisme leiden. De schroeven van het
systeeem kunnen worden aangespannen, omwille van het concept van de
"nationale veiligheid" kunnen defensie-uitgaven worden opgedreven en
vrijheden beperkt.

Om het met een bittere vergelijking te zeggen: de terreur van 11 september,
kan op 12 september de deur openzetten voor een militair regime (verwijzing
naar de militaire staatsgreep in Turkije op 12 september 1980 - vertaler)

Maar de taktieken van de Koude Oorlog zullen in deze nieuwe oorlog weinig
opleveren.

* * *

De doelen die werden aangevallen, zijn de symbolen van de zogenaamde
"beschaafde" wereld, de tempels van het globalisme...

En na de aanslag komen de vreugdekreten uit de regio's die geen deel hebben
aan de nieuwe wereldorde.

Dit beeld tekent de polarisering die in het derde millenium tot een
bloedbad kan leiden.

Het nieuwe millennium dringt ons een nieuwe perceptie op van de wereld, een
nieuwe inschatting van de dreiging en een daaraan aangepaste
herstructurering.

Die dreiging is niet meer het "communisme", ook niet het "terrorisme" op
zichzelf.

De nieuwe dreiging is het diepe gevoel van uitgesloten te zijn en van
ongelijkheid dat bestaat bij sommigen in de achtertuin van de
post-globalistische wereld en hen ertoe brengt voor de meest barbaarse
aanslag van onze tijd te applaudisseren, en de bloederige golf van revolte
die uit dat gevoel kan voortvloeien.

Noch goed gedrilde legers, noch reusachtige inlichtingendiensten kunnen
daartegen iets beginnen. Ook de aanslagen met afschuw veroordelen volstaat
hier niet.

En de wereld opdelen in "beschaafden" en "onbeschaafden" kan de kloof
alleen maar dieper maken.

De enige voorwaarde opdat de mensheid met succes uit de impasse zou raken,
bestaat eruit dat die twee vrouwen zich in onze steeds globaler en  vrijer
wordende wereld als evenwaardige burgers zouden voelen, die over gelijke
kansen beschikken en beiden op rechtvaardige wijze aan de welvaart deel
hebben.

Hopelijk leidt deze rampspoedige gebeurtenis naar zo'n  nieuwe wereld.

Can Dündar, Milliyet, 13/09/2001 (vertaling uit het Turks door Johan
Vandewalle).

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********