Wet REA

[Ruud van Veggel]

Het is oktober........1998 wel te verstaan.
Een werkgever van een klein bedrijf, vier werknemers grotendeels part-time, een part-time meewerkende echtgenote en de baas zelf, totaal dus 6 personen besluit een nieuwe kracht aan te nemen.
De kandidate heeft net een vervelende ervaring bij een vorige werkgever achter de rug en is blij met de nieuwe kans en grijpt deze met beide handen aan.
De nieuwe werkneemster, verwelkomd met een grote bos bloemen, heeft een handicap.
Jawel. Ze is spastisch heeft een iets minder goede motoriek en - daar komt ie weer - de oogkens staan wat scheef.

Dat is voor de werkgever geen probleem. Ze krijgt een jaarcontract aangeboden ingaande 8 oktober 1998 en dus eindigend op 8 oktober 1999.
Op dit moment is nog steeds niet duidelijk of het wordt verlengd, maar laten we optimistisch blijven en er van uit gaan dat dat wel gebeurt.

De werkgever is met de stichting Stap - een stichting die onder andere mensen met een handicap naar banen tracht te geleiden - overeengekomen dat:
1. er een pakket op maat wordt aangevraagd;
2. er een werkplek aanpassing moet komen.

ad 1.
Het pakket op maat is aangevraagd in december 1998, waarbij de Uvi het verwijt maakte dat het niet tijdig was aangevraagd , waarop de werkgever repliceerde dat hij toch eerst even tijd nodig had gehad te kijken hoe een en ander liep en wat er nodig was. Het pakket is in principe toegekend met een korting van 20% zonder opgaaf van redenen.
ad 2.
De werkplekaanpassing bestaande uit onder andere spraakherkenning op de pc en een linmkshandig toetsenbord is nog steeds niet gerealiseerd.

Vertelt u het maar:

1. vraag ik informatie dan kan ik die niet krijgen wat ik ben geen belanghebbende; mijn vrouw voor wie de aanpassing bedoeld is evenmin, ook zij is in de ogen van de UVI géén belanghebbende het gaat om haar baan, haar toekomst en haar sociaal leven maar dar heeft de Uvi geen boodschap aan.

2. de werkgever heeft bezwaar gemaakt tegen de beslissing want het is een klein bedrijf en een korting van 20% is in zijn geval veel geld. Ook ten aanzien van deze procedure wordt geen informatie gegeven want ook hier wordt gesteld dat mijn vrouw geen belanghebbende is. 

3. De desbetreffende Uvi is ISO gecertificeerd. Dit zou moeten betekenen dat relevante procedures ter inzage moeten liggen en dat belanghebbenden hier inzage in kunen krijgen. Ook dat is niet mogelijk.

In mijn  optiek is de werknemer met handicap op z'n minst net zoveel belanghebbende als de werkgever. 
Toch wordt deze doodgezwegen. Wordt hem/haar informatie onthouden en wordt hautain behandeld door arbeidsdeskundigen die vanachter het bureautje wel even zegt wat goed voor je is.
Voor de duidelijkheid: Is dit cynisch? Nee, dit is een eufemisme.

DUS VRAAG IK ME AF
1. Hoe krijg je heel snel de noodzakelijke bekendheid met de wet en regelgeving, behoudens het lenen van een boekje uit de bibliotheek met de wettekst, zodat het bastion van de Uvi's kan worden bestormd;
2. Hoe vecht je in godsnaam tegen het 19e eeuwse beeld dat mensen met een handicap onmondig moeten worden gehouden en hun hun emancipatie onthouden kan worden?
3. Als ik nu eerlijk aan de werkgever vraag of hij mijn vrouw, alles van te voren wetende, zou hebben aangenomen, zou hij dan Ja zeggen? 

IK CONCLUDEER VOORALSNOG
1. dat de Uvi's de termijnen in de wet genoemd met voeten lijken te treden;
2. dat de huidige gang van zaken binnen de Uvi's geen gevoel van optimisme teweeg brengt;
3. dat  de procedures zo lang zijn dat een werkgever zich wel twee keer zal bedenken vooraleer hij iemand met een "arbeidshandicap" zal aannemen. Een werkgever neemt immers alleen mensen aan als hij ze echt nodig heeft en nog snel ook
4. Er weliswaar gediscussieerd zou kunnen worden over sancties voor werkgevers maar dat getwijfeld kan worden aan de kwaliteit en betrokkenheid van de Uvi's en dat ook daar sancties neergelegd kunnen worden.
 

TENSLOTTE:
Stel even heel cynisch: Het gaat elemaal fout, de werkgever ziet het niet meer zitten het gevecht met de Uvi aan te gaan. Jammer. Niet hij maar mijn echtgenote zit zonder werk.
Hebt U dan een baan voor haar?
Er zijn wat kleinigheidjes:
1. mijn vrouw heeft geen rijbewijs, kan ze volgens het CBR ook niet halen;
2. mijn vrouw komt niet in aanmerking voor een voorziening in het kader van de WVG want ze kan in het openbaar vervoer en het gaat om woon-werkverkeer
3. er is echter geen adequaat openbaar vervoer
4. op een verzoek aan het Uvi minstens 8 weken geleden is geen antwoord gekomen en in een eerste contact met de Uvi hierover wordt de kans klein geacht wat de te verstrekken vervoersvoorziening kan ook prive gebruikt worden en valt dus onder de WVG
5. Foutje: Bij de Wet REA en de Wvg is hier een hiaat in de wet geslopen. Een beleidsmedewerker van de VNG stelde: "Ja, dat zijn ze even vergeten."

Bent u nog verbaast als mensen gefrustreerd raken? 
Als ze zeggen " U bekijkt het maar!"?

U ziet het, ook ik wordt wel eens moedeloos en zeker als het doemscenario bewaarheid zou worden. 
Want dan mag ik het uitleggen en geeft verder niemand thuis.

Met vriendelijke groet,


Ruud van Veggel