Groenlinks valt door de mand

[Hein Westerouen van Meeteren]

Ongelooflijk, dat zijn dus Die Grünen, en dat is Groenlinks.
Ik kon mijn oren niet geloven toen ik afgelopen donderdagmiddag Paul
Rosenmöller op radio 1 hoorde draaikonten en wegbewegen bij de kritische
vragen van de journalist. U was toch ooit een pacifistische partij? Hoe kan
het dat u deze aanval steunt, terwijl u weet dat een NATO lid (Turkije) zelf
op grove wijze een volk bedreigt en uitmoordt? U had toch ooit principes?
En daar kwamen de Rosenmulleriaanse goedgebekte mistige volzinnen alweer de
ether in. Mitsen en maren, en oh wat was is het een zware beslissing, en
geweld is soms nodig en zo. Prima lulkoek uit de mond van een VVD-er of
misschien zelfs een sociaal liberaal, maar onbegrijpelijk uit de mond van
een groene politicus.
In Duitsland overigens hetzelfde liedje. Joschka Fischer heeft eindelijk
zijn felbegeerde ministerspost bemachtigd, en ja hoor, wat cynici al jaran
voorspelden werd waar: de Heer Fischer verdedigt met verve de oorlog.
De groene partijen zijn ooit opgericht op basis van principes en idealen, en
geweldloosheid was een van de belangrijkste. Wie nog weet wie Petra Kelly
was kan zich nog herinneren hoe fel en compromisloos ze zich opstelde ten
opzichte van oorlogvoering en fysieke vormen van (overheids)geweld.
Voorbeelden voor haar waren Mahatma Gandhi en Marten Luther king. Toen
kwamen de realo's naar voren dringen, de Joscha Fischers, het type
Rosenmöller. Die zagen wel wat in een succesvolle groene partij. Pijlsnelle
carrieres, recht naar boven, en bij elke stap wat meer water bij de eco -en
vredeswijn. De oprichters van de groene partijen, de idealisten aan de
basis, zagen het met lede ogen aan. Petra Kelly verbitterde en pleegde
zelfmoord. Joscha Fischer werd minister. Net als Paul Rosenmöller dat ooit
zal worden.

De groene partijen bestaan dus niet meer. Ze zijn burgerlijke middenpartijen
geworden, met een modieus snufje ecologie en een publicitair handig beetje
protest tegen geweld. Hun leiders zijn goedbetaalde en gladde bestuurders
geworden, nauwelijks meer te onderscheiden van de politici waartegen ze zich
ooit afzetten.

Ik zeg niet dat pacifisme het juiste antwoord is in Kosovo. Ik zeg alleen
dat ik het radicale, geweldloze geluid van de vroegere idealisten node mis.
Nergens is meer een principieel anti-oorlogsgeleuid te horen. En de partij
die notabene het pacifisme aan zijn wieg heeft staan, Groenlinks, pleegt
verraad aan zijn eigen wortels. Het geeft een leeg gevoel.

Het wordt  dus weer hoog tijd voor pincipes, dat is duidelijk. Het
doorgeschoten pragmatisme leidt tot slappe middenwegen, tot
karakterloosheid. Principielen aller partijen, waar zijt Gij??

Het moest er weer eens uit, prettig weekend. Hein v Meeteren.