Trajectbegeleiding

[Arjan Stoffels]

Vier keer is scheepsrecht. In de hoop dat 'ie nu wel aankomt...

Arie Dirkzwager schreef:

Wat een onzin - iedereen doet wel wat ("werk"), betaald of niet. Laat
iedereen zelf daar verantwoordelijk voor zijn en ook anderen
"stimuleren",
maar geen betutteling door de overheid. Natuurlijk moet overheid
economie
en werkgelegenheid stimuleren evenals de motivatie om in het
arbeidsproces
waarop de economie drijft deel te nemen, maar niet door
"sollicitatieplicht" of andere financiele dwang.

Hoe zie je dat dan voor je? Ik vind het wel heel erg makkelijk om
iedereen daar zelf maar voor verantwoordelijk te maken, zonder een
moment van aandacht voor de individuen waar dat niet (meer) lukt. Ik
dacht dat de D66 visie toch eerder lag in de eigen verantwoordelijkheid
waar dat kan (liberaal) en een vangnet voor hen die die
verantwoordelijkheid om wat voor reden niet (meer) aankunnen (sociaal).
Door te redeneren in de termen zoals jij dat doet (DE overheid, DE
economie, DE werkgelegenheid, DE motivatie, HET arbeidsproces) maak je
van de woorden grootheden waar geen mensen meer achter zitten met
individuele problemen.

Een vangnet vind ik wat anders dan betutteling. Dat er tegenover een
uitkering een bepaalde plicht staat (al dan niet in de vorm van
sollicitatieplicht) lijkt me niet meer dan billijk. Verder spreek je
jezelf tegen als je zegt dat de overheid de motivatie moet stimuleren om
aan het arbeidsproces deel te nemen. Dat valt nu, niet geheel toevallig,
onder de trajectbegeleiding waar je in eerdere mails zo cynisch over
doet. En vertel maar 's hoe je anders iemand stimuleert, want in je
mails lees ik wel een hoop kritiek maar geen werkbare en/of haalbare
oplossingen. M.a.w. je wordt niet echt gehinderd door kennis van zaken.
Da's niet erg, maar dan moet je wel iets genuanceerder te werk gaan.

We moeten verder werklozen
maar werkloos laten als ze daar zelf niet wat aan doen, dat is hun eigen
verantwoordelijkheid die ze (ook tegenover de samenleving) zelf hebben.

Wat is dit voor een archaische en asociale opvatting? Zeker zelf nog
nooit werkloos geweest. Na 300 brieven (ik heb het merendeel van de
reacties nog liggen) heb je het wel gehad met jezelf en de maatschappij.
Dan snak je naar iets of iemand die helpt, dan is het geen kwestie meer
van er zelf wat aan doen, je hoopt op een uitgestoken hand. En dan kom
jij en zeg je: 'je doet er niets aan, bekijk het maar, 't zijn jouw
problemen, eigen schuld dikke bult'.
Uit de manier waarop je het opschrijft proef ik dat je denkt dat de
meeste werklozen (bewust) kiezen voor de werkloosheid en een uitkering.
Misschien moest je eens met een hondertal willekeurige werklozen gaan
praten. Je kiest niet voor werkloosheid, dat gebeurt je. En ja, daar kan
je in blijven hangen. En dan vind ik dat het de taak is van de overheid
om te zeggen: Kom op joh, we gaan het nog een keer proberen.

Anders gaat het te veel lijken op slavenarbeid (gedwongen werk).

Dat geldt nu ook al, zonder dat iemand dat slavenarbeid noemt en het
heet 'passende arbeid'. Je krijgt drie maanden o.i.d. de tijd om op je
opleidingsniveau werk te vinden, lukt dat niet dan wordt steeds meer
passende arbeid. Tot je na een jaar of zoiets alles moet aannemen anders
wordt je op de uitkering gekort. En op de huidige arbeidsmarkt is dat
geen probleem, want je stapt een willekeurig uitzendbureau binnen en je
hebt voor korte tijd werk, waarbij je nog redelijke eisen kan stellen
ook. Maar dat lag een paar jaar geleden anders. Toen werd je als
werkloze niet eens ingeschreven door uitzendbureau's.

 Dit kan
met basisinkomen dat iedereen, individueel of collectief, de financiele
ruimte geeft om over een redelijk loon (kan lager uitvallen dan huidig
verplicht minimumloon) te onderhandelen.

Maar je kan nu toch ook onderhandelen over loon? Ik zie niet zo goed wat
het (causale) verband is tussen een basisinkomen, werkloosheid en
redelijk loon. En wordt de werkeloze daar minder werkloos van?

Arie

Met vriendelijke groet,
Arjan Stoffels